donderdag 29 april 2010

Gospel-centred

Wat bedoelen mensen als Tim Keller en Tim Chester wanneer ze praten over het evangelie voor alle dag en zelfs over het evangelie? Ik vroeg het me een blog geleden af. Ik ben inmiddels een stapje verder. Vaak bedoelen ze dit: heiliging door het geloof (zie voor een uitwerking, dit artikel over Sonship). Dus niet alleen rechtvaardiging door geloof, maar ook heiliging. En beiden werken dat praktisch uit.

Voor wie terugschrikt voor technische termen als "heiliging" en "rechtvaardiging", hier een korte uitleg. Ik ga kort door de bocht zonder nuance. Maar laat je niet afstoten door dit skeletmatige verhaal, want ik vind er veel moois inzitten.

Stelling: net zoals elk mens met een verhaal leeft, vertelt ook het evangelie een verhaal. Dat verhaal bestaat minimaal uit de volgende onderdelen:
  • Wie ben ik / Wie zijn wij
  • Wat is mijn hoop / Wat is onze hoop (of doel, verlangen, etc)
  • Wat is mijn probleem / Wat is ons probleem (of uitdaging, etc)
  • Wat is mijn oplossing / Wat/wie is onze oplossing (of verlossing, bevrijder, etc)
Voorbeeld: de verloren zoon:
  • Wie ben ik: een rijke erfgenaam
  • Wat is mijn hoop: een leven in weelde
  • Wat is mijn probleem: mijn vader leeft nog
  • Wat is mijn oplossing: de erfenis opeisen (m.a.w. doen alsof mijn vader dood is).
De jongste zoon kiest de verkeerde identiteit. Hij is bovendien zijn eigen verlosser. En bij terugkomst zet de vader beide zaken recht. Het evangelie is, dat de jongste zoon ontdekt, dat zijn vader hem liefheeft, dat daar zijn ware identiteit ligt en dat zijn vader hem die identiteit uit genade schenkt. Het evangelie is, dat de Zoon op zoek gaat naar mensen die God niet zoeken en aanvaardt en genade schenkt.

Het evangelie als groot bijbels verhaal vertelt zo, in mijn woorden het verhaal van vier maaltijden

Wat is vervolgens gospel-centred?
  • Mensen kiezen voor hun problemen vaak zichzelf of anderen als oplossing (verlosser) en niet Christus. Ook christenen zeggen dat Christus hun verlosser is, maar in de praktijk hebben ze een andere functional Savior. Dit is volgens Keller ons oerprobleem: ongeloof. Als we beter zouden beseffen, wie Jezus was en wat hij heeft gedaan...
  • Mensen hebben aanvaarding door anderen, een succesvol gezin, een goede carriere, gezondheid, etc als doel. Dit noemt Powlinson afgoden, immers Jezus zou ons doel moeten zijn. Keller zou het denk ik functional Lords noemen, want aanvaarding, gezin, carriere, etc bepalen ten diepste wat we doen, zijn onze heer. Ook hier is ongeloof de onderliggende oorzaak: ongeloof dat aanvaarding door Christus voldoende is, ongeloof dat Christus macht voldoende is, etc. Of simpelweg niet weten, dat de aanvaarding van Christus zoveel meer is, dat Christus alles in allen is. Mensen ruilen hun afgoden pas in op het moment dat ze een betere afgod hebben gevonden.
  • De oplossing: zo preken, zo spreken, dat mensen meer en meer zicht krijgen op Christus, zodat ze hun afgoden inwisselen (niet langer meer vertrouwen op mensen, op geld, etc, maar op de Heer van hemel en aarde) en zodat Jezus Redder en Heer van het leven van alle dag wordt. 
  • En zo word je geheiligd door geloof.
Volgens mij is dit het, in alle simpelheid.

maandag 26 april 2010

Wie weet de weg in de gospel-centered wereld?


De afgelopen en de komende tijd ben ik regelmatig met werk van Tim Keller bezig (Prodigal God, Reason for God, Counterfeit Gods, preeksyllabus). En hoe meer ik dat doe, hoe meer me het gevoel bekruipt, dat er een eenheid van denken achter zit, waar ik niet helemaal zicht, laat staan grip op heb. Het zit verpakt in zinnetjes als the gospel as the a-z of the christian faith, sin as unbelief, counterfeit gods.

Maar dit denken is niet beperkt noch begonnen bij Keller. In Tim Chester's Total Church hoor ik hetzelfde in een zin als the struggles we have when our emotions seem liable to rule or define us are essentially struggles of belief in God's promises en gospel-intentionality of everyday-gospel. Er gaat een hele wereld achter schuil. En Stefan Paas uit in Jezus als Heer in een plat land dezelfde ideeën (waarbij hij ook verwijst naar Keller). In een preeksyllabus verwijst Keller regelmatig naar een interessant artikel van Powlinson (hier online). 

Keller lijkt een potente mix van Luther gemengd met Gereformeerde inzichten te serveren met een flinke scheut vanuit de biblical counsel movement. Daarnaast heeft Keller natuurlijk ook veel te zeggen op het missional en postmoderne vlak, maar daar ben ik minder onzeker over, of tenminste, daar ligt mijn vraag niet.

Wat is mijn vraag dan wel? Wie kan mij de weg wijzen of zicht geven in dit gospel-centered wereldje? (want een wereldje is het, leert een snelle zoektocht op Internet) De meeste literatuur rondom dit onderwerp die ik voorhanden krijg is namelijk eerder populair dan wetenschappelijk, eerder ecclectisch dan systematisch.

donderdag 1 april 2010

Pipers verlof ontnuchterd

John Piper, een calvinistische baptist, wordt in Nederland steeds bekender. Denk aan deze website en zijn boeken die in het Nederlands zijn vertaald. Ik las in het ND vanochtend, dat hij acht maanden verlof neemt. Zijn eigen statement hierover vind je hier. Goed om te lezen, ontnuchterend en het stemt tot persoonlijk nadenken.

Waarom samen vasten? (6) - Spijt van maaltijd twee

In een serie blogs betoog ik dat er goede redenen kunnen zijn om samen te vasten. Dit is nummer zes in de serie.

Klinkt technisch: spijt van maaltijd twee. Maar dat is het niet. Je kunt er spijt van hebben dat je teveel hebt gegeten. Spijt van een verkeerd eetpatroon. Spijt, dat jouw brood de ander zijn dood betekende. Spijt, omdat je je dood hebt gewerkt om nog meer overvloed te vergaren. Spijt omdat je vol zit van een mierzoete maaltijd waarvan je nu kotsmisselijk bent. Of spijt omdat je vol zit van bitterheid en dat een tijdlang goed smaakte. Dat is allemaal maaltijd twee.

En als je daarmee wilt breken, is het tijd om de maaltijd te laten staan. En soms is het goed om samen die maaltijd te laten staan. Want dat is wat ik in deze serie betoog: vasten is voor ons vaak een persoonlijke zaak, maar in de bijbel juist iets van de gemeenschap.

In de bijbel staan fascinerende voorbeelden van groepen mensen die hun eten samen laten staan, bijvoorbeeld in Nehemia 9 en in Joel. In beide gevallen vanwege spijt om maaltijd twee. Ook sprekend is het verhaal van Jona. Deze onwillige (!) profeet trekt de stad Nineve in met een onheilsboodschap: "Nog veertig dagen en Nineve wordt met de grond gelijkgemaakt." Dit, omdat het kwaad van deze stad zeer groot was. En Jona hoopt dat de vernietiging gaat gebeuren. Maar dan:

De inwoners van Nineve geloofden God: ze riepen een vasten uit en iedereen, van hoog tot laag, hulde zich in een boetekleed. Toen de profetie de koning van Nineve bereikte, stond hij op van zijn troon, legde zijn staatsiegewaad af en ging, gehuld in een boetekleed, op de grond zitten. En hij liet in Nineve omroepen: ‘Volgens bevel van de koning en zijn edelen is het niemand toegestaan te eten of te drinken, mens noch dier, rund noch schaap of geit. De dieren mogen niet grazen of water drinken. Iedereen, mens en dier, moet zich hullen in een boetekleed en luidkeels God aanroepen. Laat iedereen anders gaan leven en breken met het onrecht dat hij doet. Misschien dat God van gedachten verandert en op zijn besluit terugkomt; wie weet zal hij zijn woede laten varen, zodat wij niet te gronde gaan.’ Toen God zag dat zij inderdaad anders begonnen te leven, kwam hij terug op wat hij gedreigd had hun aan te doen, en hij deed het niet.