Bijbel Lezen

Onder het geknal van een 10000 klapper, eindig ik mijn bijbellezing voor vandaag: Openbaring 22. Samen met een paar vrienden volg ik sinds ruim een jaar het bijbelleesrooster van McCheyne, aangepast door Don Carson. Twee hoofdstukken per dag. Ze zorgen ervoor dat ik elk jaar het NT en de Psalmen lees en in twee jaar het OT.

Ik vind het erg inspirerend om zo elke dag te lezen. Ter illustratie: tijdens de klimaatconferentie in Kopenhagen las ik Openbaring. Al die plagen en al het oordeel vormden een bijna surrealistisch commentaar.

Het rooster vind je hier. Wellicht iets voor goede voornemens? Ik begin vanaf morgen bij jaar 2 (Ezra 1 en Handelingen 1).

Moge God je zegenen met boosheid...

May God bless you with anger
at injustice, oppression and exploitation of people
So that you may work for justice, freedom and peace.

May God bless you with tears
To shed for those who suffer pain, rejection, hunger, and war
So that you may reach out your hand to comfort them
And turn their pain into joy.

And may God bless you with enough foolishness
To believe that you can make a difference in the world,
So that you can do what others claim cannot be done
To bring justice and kindness to all our children and the poor.

(Fransciscaner zegenbede)

Wie redt de wereld?

Hoe moeten we leven als volgelingen van Jezus? Wat moeten we doen? Daniel de Wolf is bezig met een interessante serie blogs over radicaal discipelschap. Supermaver merkt op in een comment: ik heb al een keer zo hard gelopen dat ik helemaal opbrandde. In al ons denken en schrijven over radicaliteit ligt dus een risico opgesloten: grenzenloos geven.

Miroslav Volf schrijft in Onbelast - Geven en vergeven in een genadeloze cultuur, het volgende over geven:

Geven zoals God geeft, dat is niet niks. Kunnen we dat wel? Het lijkt nog minder haalbaar dan voortdurend te geven aan iedereen die hulp nodig heeft.

Gotthold E. Lessing heeft een toneelstuk geschreven dat zich afspeelt in het Jeruzalem van de twaalfde eeuw, tijdens de kruistochten, met als titel Nathan de Wijze. Daarin vindt een dialoog plaats tussen Nathan, een wijze en vrijgevige Jood, en Al-Hafi, een islamitisch geestelijke en schatbewaarder van de sultan Saladin, de moslimbeheerser van Jeruzalem. Saladin haat het als mensen moeten bedelen. Zijn haat gaat zo diep, dat 'hij zich ten doel stelde ze [de bedelaars] uit te roeien, ook al moest hij zelf bedelaar worden.' Toen zijn schatkist leeg was vanwege zijn ontzaglijke vrijgevigheid, stuurde Saladin Al-Hafi naar Nathan om geld te lenen. Tijdens het gesprek klaagt de schatbewaarder bij Nathan over het idiote gedrag van Saladin. 'Is het geen dwaasheid om de vriendelijkheid van God te imiteren, die zichzelf zonder vooroordeel uitstort over het goede en het kwade, de steppe en de woestijn, in zonneschijn en regen, en tegelijkertijd niet altijd Gods gevulde hand te hebben? Wel? Is dat geen arrogantie?' Zelfs voor een steenrijke sultan is het dwaas en arrogant te willen geven zoals God geeft.

Wij zijn God niet, dus is het logisch, dat we anders moeten geven dan God. God is, in de eerste plaats, de eerste gever.

Dat sluit direct aan bij wat Supermaver nog meer schrijft in dezelfde comment: Het Koninkrijk is de verantwoordelijkheid van de Koning. Tim Keller zou zeggen: Wanneer je wilt geven zoals God geeft, maak je je schuldig aan de overtreding van het eerste gebod. Want er is al een Messias en jij bent het niet.

Met Kerst vieren we de komst van de Redder van de wereld. En let op: hij heeft de wereld al gered. Die kennis maakt mij zeker niet passief maar behoedt me voor radeloosheid.

Bevrijd van de mobiele economie

Kopenhagen is niet echt een succes geworden. Maar hoe gaan we zelf om met het klimaat?

Ik vind het voor mezelf altijd bevreemdend om in de auto te stappen om een preekbeurt te verzorgen over gerechtigheid. Door de week reis ik waar dat kan per trein of probeer te poolen. Ook dat lukt niet altijd. Ik besef, dat doordat ik van huis werk ik in een bevoorrechte positie ben - ik heb geen woon-werk kilometers. Hoe ben je als vertegenwoordiger, als manager over diverse locaties, als forens met een niet of nauwelijks door OV te bereiken werkplek volgeling van Jezus op klimaatgebied? En, hoe zorg je ervoor als klimaatbewust mens, dat je niet door dat bewustzijn juist een grotere mondiale voetstap zet door actief te zijn in Kopenhagen, etc.

Zou het kunnen dat onze economie een structuur kent die inherent grote mobiliteit van mensen vraagt? Moet het evangelie dan niet (optie 1) meer zijn dan "een beperking van de schade" en daarbij een nieuwe levensstijl bieden? Of moet het evangelie (optie 2) een belofte inhouden, waarbij we voor nu proberen maat te houden?

Van nature ben ik geneigd voor optie 1. Opmerkelijk genoeg kiest de bevrijdingstheoloog Segundo in zijn uitleg van Paulus omtrent slavernij voor optie 2 (als ik hem tenminste goed begrijp):

Paul calculates the energy costs entailed in various social situations. With respect to the institution of slavery – a form of being dominated by Sin – Paul realizes that he, and the Christian slaves, are faced with a limited option, a problem of efficacy, an energy calculus; if the preoccupation of the slave is to win civil liberation, and the slave invests all his or her energy in doing that, Paul thinks that the cost is too high. So Paul makes a choice, a choice which, of course, has its limitations; that is, Paul opts to humanize the slave from within. In the circumstances that he faces, he postpones commitment to the concrete socio-political cause of liberating slaves. But this does not paralyze him, for faith sees what we ourselves cannot see... (David Bosch, Transforming Mission, pag. 445v)

Vervang in bovenstaand citaat slavernij door klimaat en wat komt er dan uit? Ik denk, dat er iets scherpers uitkomt, dan “maat houden,” maar ik vermoed geen CO2 neutrale levensstijl. Ik vind deze lezing van Segundo ook voor onze situatie te overwegen. Allereerst omdat Segundo dit schrijft na zo'n 20 jaar bevrijdingstheologie - hier zit dus wijsheid in opgesloten. Vervolgens ook, omdat als onze economie inherent mobiliteit vraagt, we niet alleen de verantwoordelijkheid bij het individu kunnen leggen. We zitten namelijk "opgesloten" in een systeem. Goede theologie legt allereerst daar de vinger op, wijst op de bevrijding en geeft aanwijzingen hoe we op weg naar het Koninkrijk kunnen leven. Dit is geen escapisme, maar evangelisch realisme.

Eenzelfde houding lees ik bij Miroslav Volf in Exclusion and Embrace, pag. 28, waar hij schrijft over de verschillen tussen de “culture of endurance”, “culture of hope” en “wisdom of the cross”. De eerste is volgens hem premodern, de tweede modern, de laatste legt de hoop bij het kruis en de opstanding van Jezus.

Kerst en Kopenhagen

Kerst en Kopenhagen hebben alles met elkaar te maken. In oktober schreef ik in Opbouw een artikeltje dat volgens mij het begin van die verbinding al legde. Je leest het artikeltje nu op mijn blog, aangevuld met een wat meer uitgesproken verbinding naar Kopenhagen.

Schepping

Scheppen is scheiden. Op de eerste dag schiep God het licht en hij scheidde het licht van het donker. En op de tweede dag scheidde God het water onder en boven de aarde. Op de derde dag maakte hij het strand, met aan de ene kant de zee en aan de andere kant het land. Vervolgens ging God inkleuren. Op de vierde dag kleurde hij het licht van de dag in met de zon, en het donker van de nacht met de maan en de sterren. God kleurde de lucht in met vogels en de zee met vissen. God begon met de chaos – de aarde was woest en leeg – en schiep door scheiden en inkleuren.

Ook wij scheppen door scheiden en inkleuren. “Ba, boe, baba...” Baby’s en peuters leren klanken te onderscheiden, leren praten en scheppen verhalen en gedichten. Eerst liggen alle getallen nog door elkaar: “1, 2, 3, 4, 8, 11, 5, 4, 2...” Dan leren kinderen de getallen scheiden, ze leren rekenen en scheppen vervolgens mooie wiskundeformules. Zo bouwen we uiteindelijk huizen, auto’s, meubels, enzovoorts. Mensen zijn gemaakt naar Gods beeld.

Zondeval

Maar als scheppen scheiden en inkleuren is, wat is dan zonde? Zonde is de chaos terugbrengen. Zonde is de vuilnishoop waar alles weer door elkaar ligt, maar nu rottend en stinkend, gevaarlijker dan eerst. Opmerkelijk genoeg gebruikt Jezus regelmatig de vuilnisbelt van Jeruzalem als beeld van het oordeel, zo je wilt de hel.

Kerst (en Goede Vrijdag)

Als zonde de vuilnishoop is, wie is Jezus dan? Is Jezus dan niet een vuilnisraapstertje op Smokey Mountains, een van de grootste vuilnisbelten in Manilla? Misschien verzamelt ze oud ijzer of plastic. Zij scheidt wat mensen door elkaar hebben gegooid. Maar wie is ze? Wie kent haar naam? Ze zal waarschijnlijk jong sterven als gevolg van de gevaren en het gif. Wanneer wij scheppen, vertonen wij het beeld van de Schepper. Maar zij staat aan het begin van de herschepping. En het kost wellicht haar leven. Vertoont juist zij niet het beeld van de Verlosser? Deze gedachte laat me niet meer los. En dit is dus Kerst.

Kopenhagen

Het verhaal gaat eigenlijk nog verder. Ik reed in mijn auto en dacht aan de hoeveelheid vervuiling die ik veroorzaak, mijn mondiale voetstap etc. Toen werd het nog spannender, want ik bezon me hoe ik mijn voetafdruk kon verminderen - want ook door mij (hoe indirect ook) worden deze armen geraakt, misschien sterven ze wel. Kan ik ze redden? De schokkende conclusie was, dat ik dat niet kan. Ik realiseerde me daarbij, dat ik eigenlijk bezig was om mijn Redder het kruis af te nemen. Niet, dat ik niet verantwoord om moet gaan met alles. Maar ook niet dat ik uitvluchten moet gaan zoeken om te zeggen dat mijn zonde wel mee valt. Nee, de schokkende waarheid is dat door mijn zonde Jezus moest sterven. Toen was ik nog stiller.

PS kijk hier onderaan de pagina om te ontdekken wie me leerde dat scheppen scheiden is.

Waarom samen de maaltijd vieren?

Ik ben misschien de laatste tijd een beetje monomaan als het gaat om eten (zie bijvoorbeeld mijn comment bij Daniel), dus hier volgt "compact" en voorlopig antwoord op de vraag waarom ik denk dat samen de maaltijd vieren zo belangrijk is. Wie op zoek is naar aansprekende voorbeelden, verwijs ik naar de artikelen van Tim Chester.

Samen de maaltijd vieren wijst vooruit naar Gods grote maaltijd in de toekomst, de “eschatologische maaltijd.” Israel in de tijd van Jezus zag uit naar dit feestmaal, met de Heer zelf aan het hoofd. Je leest hierover bijvoorbeeld in Jesaja 25:6-12, Lukas 14:15. Met al zijn handelingen liet Jezus zien, dat zijn eten en drinken daarop vooruit greep. Hij vierde nu reeds deze maaltijd.

Aanstootgevend daarbij was
(1) hoe Jezus vierde – zijn leerlingen aten met onreine handen.
(2) met wie hij vierde – tollenaars en zondaars nodigde hij. Jezus doorbrak de scheiding rein-onrein, Jood-Griek, zondaar-rechtvaardige, arm-rijk. Aan de maaltijd verbond hij de mensen. Mijn vraag: welke valse scheidingen moeten wij doorbreken? We moeten daarbij wel opletten, dat Jezus nog steeds zondaren tot bekering riep. De maaltijden van Jezus waren geen “kom en blijf zoals je bent.” Jezus wilde mensen tot God keren.
(3) dat hij vierde – hij plaatste zich door zonden te vergeven op Gods stoel. Jezus vierde op zo’n manier, dat duidelijk was, dat hij degene was die Gods Koninkrijk bracht. Jezus vierde nu al Gods maaltijd van de toekomst. En hij zette zich zelf aan het hoofd van die maaltijd.

Samen eten en drinken karakteriseerde het leven van Jezus. Jezus deed wonderen, Jezus sprak in gelijkenissen, maar wat viel het meest op? In Jezus’ eigen woorden: “De Mensenzoon is gekomen, hij at en hij dronk en jullie noemen hem een veelvraat en een zuiplap.” Aan ons de uitdaging om net zo de maaltijd te vieren.

Samen eten en drinken verbindt ons met de eerste volgelingen van Jezus na Pinksteren. Zij vormden een gemeenschap die samen at, God loofde en tot hem bad, ze deelden hun bezittingen naar behoefte en de verhalen van Jezus deelden. Uit de brieven van Paulus en Handelingen 15 blijkt vervolgens dat samen eten en drinken cruciaal bleef. Bijna alle brieven in het Nieuwe Testament behandelen vragen die terug te voeren zijn op vragen die een multiculturele, multiraciale en klasse-overstijgende gemeenschap heeft wanneer ze samen de maaltijd vieren. De hedendaagse toverwoorden tolerantie en respect lijken niet veel meer dan stoplappen om ongebreideld individualisme te handhaven. Samen eten en drinken kan hier ver boven uitstijgen en echte onderling verbondenheid en gemeenschap tussen mensen brengen. Samen eten en drinken is zo een dubbel statement: tegen het individualisme en voor het Koninkrijk van God en mensen. Dit heeft voor mij vervolgens ook alles te maken met Voedselbanken en met de Micha campagne.

Doop en maaltijd, dat zijn de enige twee die Jezus heeft ingesteld. Geen kerkdiensten, geen conferenties, maar doop en maaltijd. Samen de maaltijd vieren verbindt ons met “de maaltijd van de Heer” of Avondmaal. Deze maaltijd heeft alle bovenstaande elementen natuurlijk in zich. Maar bovenal verbindt deze maaltijd ons met de verzoening die Jezus heeft gebracht. Verzoening tussen God en mensen en verzoening tussen mensen onderling. Ook wij snappen dat dit zo is. Denk maar aan de programmatitel “Het familiediner.” Je mag van dat programma vinden wat je wilt, de strekking is duidelijk: samen eten betekent meer dan groepsgewijs calorieën tot je nemen.

Samen eten en drinken is een weg naar multicultureel gemeentezijn. Kerkdiensten zijn behoorlijk cultureel gestempeld, denk alleen al aan muzieksmaak en dans. Samen eten en drinken is een eenvoudiger weg.

Samen eten en drinken verbindt ons met het verhaal van Gods volk Israël en de volgelingen van Jezus. Denk maar aan de Pesachmaaltijd. “Vader, waarom eten en drinken wij samen?” En vertel Gods grote daden. We hebben een hermeneutiek nodig, die ons in Gods verhaal plaatst. Samen de maaltijd vieren is mogelijk een eerste stap daar naar toe. Dit is geen naïeve of premoderne hermeneutiek, ze is neo-naïef. Modern denken zorgt voor scheiding tussen uitleg en toepassing. Modern denken hoopt daarbij op een eenduidige uitleg en een meervoudige toepassing. Postmodern denken concludeerde dat er noch een eenduidige uitleg noch een eenduidige toepassing is. Daardoor is de scheiding alleen maar vergroot. Een neo-naïeve hermeneutiek moet zich van dit alles bewust zijn, maar ook wegen zoeken om ons (in alle voorlopigheid) in Gods verhaal te plaatsen. Dit kan niet alleen door denken, maar moet gebeuren door heel de mens toe te passen. Misschien is het goede woord hiervoor wel reconstructie (zie de blog van Johan).

Samen de maaltijd vieren verbindt ons met Gods zorg voor ons. Hij is de God van het leven. Het rentmeesterschap van Genesis 1 en 2 en onze afhankelijkheid van Matteüs 6:25 vinden zo op natuurlijke wijze hun weg in ons leven.

Samen eten en drinken is een eerste stap op weg naar sacralisering van de publieke ruimte. Volgens Gibbs en Bolger is “transforming secular space” een van de kenmerken van emergers. Emergers willen de scheiding natuur-bovennatuur, heilig-profaan, geestelijk-seculier te boven komen. Samen eten is een eerste stap daartoe.

Samen eten en drinken is kwetsbaar. Al het bovenstaande hoeft niet te gebeuren. Samen eten en drinken creëert als het ware “een plaats” waar verzoening en gemeenschap en intrede in Gods verhaal kan gebeuren. Maar dat alles kan alleen wanneer we nederig genoeg willen zijn en Gods Geest ons genadig is en ons vervult met zijn aanwezigheid.

Stap uit het vlooiencircus

Misschien moet kerk in 2030 wel helemaal anders. Nu ja, helemaal is wellicht wat over the top. Maar toch wel anders. Maar we zitten vast als vlooien in een potje met het deksel erop. We willen er wel uitspringen, maar kunnen het niet. We kijken verlangend door het glas naar de buitenwereld, waar een vlo nog eens echt springen kan...

En waar zou deze vlo naar toe willen springen? Naar een kerk die verdacht veel lijkt op hoe Jezus met mensen omging. Gezien de reacties die Jezus opriep, was hij aanstootgevend gastvrij voor mensen die er niet bij hoorden.

En waar zou deze vlo naar toe willen springen? Naar een kerk die overeenkomsten vertoond met hoe de eerste gemeente er uit zag. Gezien de spanningen tussen arm en rijk, geletterd en ongeletterd, vrij en slaaf was het een divers gezelschap (1 Korinte). Gezien de talloze vermaningen hoe Joden en Grieken met elkaar konden eten moest het een etnisch divers gezelschap blijven (Handelingen en de rest van het NT).

Gezien dit en meer, was dit niet een utopisch rustoord, maar een hectisch, verwarrend en tegelijkertijd uitdagend gezelschap dat verwees naar het Koninkrijk en tegelijkertijd hartstochtelijk uitzag naar de komst van de Koning.

Tim Chester noemt dit enacting, mijn beste vertaling hiervoor is belichamen (incarneren?).

Tja, maar voor het zover is... Deze vlo zit nog steeds vast. Of... Kijk naar het volgende filmpje:

Hoe vertaal je "reformed"?

Reformed, is dat nu reformatorisch, gereformeerd of hervormd?

Wat doe je als je eten te heet is?

Te midden van al het "eetgeweld" op mijn blog even een praktisch puntje: wat doe je als je eten te heet is?

Tijdens onze maaltijden in het gezin vraagt onze jongste soms spontaan: "Gaan we nu zingen?" Of hij begint zelf: "Voor het eten en drinken, danken wij de Heer." Hij doet het niet altijd. En vaak halverwege de maaltijd. Er lijkt geen logica te zijn. We letten er niet zo op. Je bent immers allang blij als een peuter en eet en bidt, dus tijdens welk moment van onze maaltijd dit gebeurt, maakt niet zoveel uit. Toen voel het me opeens op, dat het altijd vlak voor of na (bijvoorbeeld) een hete aardappel is. "Oei, beetje heet... Even bidden." En ja, het bleek te kloppen: als hij eten heet vindt, even zingen...

Hoe heeft hij dit verband gelegd? En wat is het verband?

Die vraag wordt nog prangender, omdat hij pas later zelf ontdekte dat hij dit verband had gelegd.

Young Japanese people meet Jesus through...

Gisteren viel een kalender van OMF op de mat. Elke maand van de kalender heeft een mooie foto en vraagt aandacht voor een groep mensen in Azië. Ik bladerde door de omschrijvingen en toen viel opnieuw het kwartje.

January – East Asia’s Children - East Asia’s Children meet Jesus through those who step out to love them. Whether facilitating joy-filled “character” camps, ....

February – East Asia’s People Groups - East Asia’s People Groups meet Jesus through those who learn their language, live among them to understand their unique culture....

March – East Asia’s Migrant Workers – Worldwide economic crisis has affected East Asia’s workers. ... How wil these workers have the opportunity to meet Jesus? Ask God to send loving believers to rural areas to show the way to hope.

Het refrein is dus: These people meet Jesus throught people who...

Jezus zette geen literatuurverspreidingsprogramma op touw. Hij ontwierp geen evangelisatieprogramma. Ook zette hij geen slimme producten in de religieuze markt. Hij organiseerde geen activiteiten. Hij viel niet terug op een mooie visie. Hij presenteerde geen uitgewerkte nieuwe theologie.

Jezus stuurde er mensen op uit. “Ga dan heen en maak alle volken tot mijn volgelingen.” “Zoals de Vader mij gezonden heeft, zo zend ik ook jullie.” Dat is waar we moeten beginnen. Mensen ontmoeten Jezus door mensen. God liefhebben en je naaste liefhebben is onze missie. Met mensen is Jezus visie. Door mensen is Jezus evangelisatieprogramma. Menswording is Jezus theologie.

Al het andere is ook belangrijk maar komt op de tweede plaats. De vraag is eerst: willen wij ons leven inzetten voor hem die ons zijn leven heeft gegeven? Willen wij het goede nieuws belichamen voor anderen, zoals Jezus zijn lichaam voor ons gaf? Onze missie is relatie. De visie? Liefhebben. En dat begint met samen tijd doorbrengen. Eenvoudig samen eten en drinken, waarbij we onze maaltijden wel herontdekken als heilige handelingen. Niet meer praten over het goede nieuws, maar het goede nieuws spreken, doen en ontvangen.

P.S. zoeken op Google met de woorden "eating together Jesus" leverde bovenstaande afbeelding op. Geloof het of niet, de link verwees naar dit artikel van Tim Chester over eating together as enacted promise.

De dromen van Andries en Daniel voor de kerk in 2030

Volgens Andries Knevel bestaat in 2030 de hoofdstroom van de kerken uit delen van de PKN, CGK, GKV en NGK zal bestaan (dit volgens het ND, voor verslagen op het Internet, kijk hier of hier). Zij groeien naar elkaar toe op basis van een missionaire visie. Waar baseert Knevel zich op?

Ik kan alleen spreken voor de NGK. Dit kerkverband schommelt met haar ledental iets boven de 30.000. Geboorteoverschot hoef je binnen een hoogopgeleid kerkverband als de NGK nauwelijks te verwachten. Echt numerieke groei is er dan ook nauwelijks, want behalve wat kerkelijk transferverkeer is er geen groei van buitenaf van echte betekenis. Op basis hiervan kun je dus geen groei in dit compartiment van "het hoofddeel" verwachten. Sterker nog, de NGK worstelt. De helft (40) van de NGK's heeft minder dan 200 leden. Vrijwel zonder uitzondering zijn deze gemeenten de afgelopen jaren gekrompen. In totaal met 20%. Statistisch extrapoleren is hachelijk, maar wie dit durft, wordt niet blij.

Volgens mij is de situatie in de GKV en de CGK niet veel anders: redelijk stabiel ledental landelijk, maar weinig missionaire groei en waarschijnlijk intern net zoveel "uitdagingen".

Maar Andries is niet gek. Waarom denkt hij dat dit toch "het hoofddeel" wordt? Misschien omdat hij de andere stromingen nog minder kansen toedicht? Wellicht. Maar misschien heeft hij zich wel laten inspireren door een artikel in Time. Volgens dit blad is het Neo-Calvinisme in een rij van tien ideeën die de wereld veranderen idee nummer 3. Het Neo-Calvinisme is in Nederland vooral bekend onder de namen van Tim Keller, John Piper en Mark Driscoll. En inderdaad, dat is missionair. Piper levert bijvoorbeeld al sinds heugenis een artikel aan Perspectives. Het is missional, want Kellers werk in Redeemer kent een bijna postmoderne veelkleurigheid. En het durft te confronteren (wellicht tot vervelens toe) via Driscoll. En wanneer CGK/NGK/GKV dit gedachtegoed zouden durven omarmen, wat relatief dicht bij hun eigen traditie staat... wie weet wat er dan mogelijk is.

Ik zou het wel leuk vinden. Inmiddels ben ik dan voorbij de speculatie over de redeneringen van Knevel en bij mijn eigen dromen aangekomen. Want, waarom vind ik het leuk? Omdat ik dan direct een verbinding heb met "de makkers van Daniel de Wolf" (zoals Andries ze typeerde). Daniel ziet kleine, springlevende gemeenschappen van volgelingen van Jezus die willen leven in buurten en wijken. Ik denk, dat Tim Chester, als -ie Daniel zou kennen, zich ook een van zijn makkers zou noemen. Tim Chester is en actief in de wijk, kerkplanter, en gaat voor kleine, enthousiaste kerkjes. Tim is een van de schrijvers van Justice, Mercy and Humility, een boek met artikelen dat een van de grondslagen van het Micah Network is. En Tim is ook gereformeerd en deel van het Redeemer Netwerk. Niet dat de oplossing in de naam Tim zit, maar de verbinding ligt hier voor het oprapen.

Vragenderwijs: how do we make this happen?

Is een kerk zonder mensen in armoede wel kerk?

De samenstelling van de gemiddelde kerk in Nederland is blank, middenstand en hoger, goed opgeleid. Maar Jezus zei tegen zijn volgelingen: "De armen zijn altijd bij jullie, en jullie kunnen weldaden aan hen bewijzen wanneer je maar wilt." Hoe zit dat dan? Want die uitspraak is in tegenspraak met de werkelijkheid. Ik zie twee mogelijkheden.

1) Jezus uitspraak is een opdracht - zorg ervoor dat jullie de armen altijd bij jullie hebben. In dat geval doet de kerk dus niet wat ze volgens Jezus moet doen, of is ze op zijn best onsuccesvol. De kerk organiseert geen of onvoldoende activiteiten.

2) Er is echter nog een tweede mogelijkheid. Jezus' uitspraak is geen opdracht, maar een beschrijving. Dat lijkt ontsnapping te bieden. "Gelukkig, Jezus omschrijft alleen maar dat er armen zullen zijn, hij geeft geen opdracht. In onze situatie komen er geen armen. Dus back to normal." Maar als Jezus omschrijft, wordt het alleen maar dringender. Want, als het een opdracht is, kun je het nog zoeken in activiteiten. Als Jezus omschrijft, impliceert dat volgens mij, dat de kerk inherent aantrekkelijk zou moeten zijn voor de armen. Dan gaat het niet meer om een of meerdere activiteiten, maar om "het wezen" van de kerk. De eerste optie - de opdracht - levert op zijn best een kerk voor armen op. De tweede optie - de beschrijving - een kerk van armen. Deze tweede mogelijkheid komt volgens mij dicht in de buurt van het evangelie.

Dit is dus de uitdaging: hoe geven we kerk vorm dat ze kerk van armen wordt. Wanneer we die uitdaging aangaan, zullen we ontdekken dat het evangelie ook op allerlei andere terreinen gaat werken. Meer weten? Lees deze artikelen van Tim Chester eens: Eating together as enacted community (1) en (2).

Samen eten als belichaming van het evangelie

Gastvrijheid is een onderwerp wat mij de laatste tijd en de komende tijd behoorlijk bezighoudt. Ik spreek, preek en lees erover en kijk ook hoe wat ik leer in mijn eigen leven kan toepassen. Ik ben dan ook voortdurend op zoek naar materiaal dat me meer vertelt over gastvrijheid. Tim Chester heeft een aantal fascinerende artikelen over samen eten geschreven. Hij gaf ze titels als:

1. Eating together as enacted grace
2. Eating together as enacted community
3. Eating together as enacted mission
4. Eating together as enacted future.

Tim daagt kerken en volgelingen van Jezus uit om het evangelie te belichamen, uit te spelen, vorm te geven in ons leven, en het vooral niet te institutionaliseren.

Het eerste artikel begint als volgt:

De Mensenzoon kwam...
1.om zijn leven te geven als losprijs; Mk 10:24
2.om te zoeken wat verloren was; Lk 19:10
3.etend en drinkend; Lk 7:34
Met de eerste twee uitspraken geeft Jezus zijn doel aan. Alleen de laatste uitspraak vertelt iets over zijn aanpak. Jezus eet en drinkt. Jezus kwam ook terwijl hij wonderen deed, maar zelf gebruikt hij deze woorden – eten en drinken. En inderdaad de maaltijden zijn niet van de lucht en ook in de gelijkenissen spelen maaltijden een grote rol. Blijkbaar is er meer aan de hand met de maaltijd. De maaltijden belichamen iets van het Koninkrijk.

Deze laatste stelling is eerder voor mij al aanleiding geweest voor mij om de thema's van gastvrijheid en samen eten dit seizoen aan de orde te stellen. Ik wist toen nog niet het bestaan van deze artikelen af, maar ze zijn wel enorm stimulerend. Wat uitdagender:

Hoe komt het dat onze kerken niet bekend staan als een gemeenschap van mensen die eet en drinkt?

God moet wel van gewone mensen houden, want...

God moet wel van gewone mensen houden, want heeft hij er zoveel van gemaakt.

Als die stelling nu eens waar is... Dan moet ons kerkmodel op diezelfde liefde gebaseerd zijn en zoveel mogelijk gewone mensen inzetten. En dan moeten we niet op zoek gaan naar mensen met uitzonderlijke gaven. Want dan gaan we niet alleen voorbij aan alle gewone mensen maar zelfs aan Gods liefde.

Nog sterker uitgedrukt: een kerkmodel dat uitzonderlijke mensen nodig heeft om te floreren kan niet van God zijn.

Nog concreter: een huiskerk heeft geen superspreker nodig, een groepje gewone mensen dat Jezus wil volgen volstaat. Natuurlijk, een grote megabijeenkomst is mooi, maar daar moeten we niet het zwaartepunt leggen.

Hoewel de kans er op niet groot is, dat iemand met uitzonderlijke gaven deze blog leest en zich afvraagt: "Wat moet ik doen?" Zorg dat jij niet in het middelpunt staan maar Jezus. Lastig genoeg.

Geïnspireerd door Why Satan fears small churches more than megachurches van Tim Chester.

Chester: gereformeerd, emerging, missional

Soms ontdek je mensen van verschillende kanten. Tijdens de Micha campagne las ik Justice, Mercy and Humility. Vorig jaar raadde iemand mij From Creation to Creation aan. En nu verwees weer een ander naar Total Church in Sheffield. En achter alle drie deze zinnetjes zit dezelfde (co-)auteur: Tim Chester.

Als bovenstaande nog niet genoeg reden is om Tim interessant te vinden, dan wel dit zinnetje op zijn blog:

I am a leader in The Crowded House – a network of missionary congregations, most of which meet in homes. We emphasise sharing our lives together rather than programmes and structures. ‘Ordinary life with gospel intentionality’ is one of our catchphrases. The Crowded House is often described by other people as part of the emerging church movement. It is true that we have a different approach to church to that of most traditional churches. But we are also different from many in the emerging church movement. We are Reformed and evangelical. Like conservatives we emphasis the centrality of the gospel word. Like emerging church we emphasis the importance of the gospel community.

Reden genoeg voor mij om Tim aan mijn blogroll toe te voegen. Probeer de laatste entry op zijn blog maar eens.

Onbelast

De praktijken van de leiders worden de leidende praktijken.
De idealen van de machthebbers worden de machthebbende idealen.
De levensstijl van de koningen wordt de koninklijke levensstijl.

En zo vormen daders slachtoffers en dictators revolutionairen naar hun beeld. De gemartelde van vandaag is de beul van morgen. Dichterbij: zo denken wij dat het leven van filmsterren, miljonairs, en topmanagers het goede leven vertegenwoordigd. En wat is de uitweg?

Elk jaar ontdek ik een of twee schrijvers die boeken schrijven die me echt raken. De afgelopen twee jaar Tom Wright. Dit jaar Miroslav Volf. De zinnen waarmee ik deze blog begon zijn afkomstig uit Exclusion & Embrace. Een boek waarin Miroslav in gesprek is met moderne en postmoderne sprekers over onderwerpen als waarheid, macht en gerechtigheid, over identiteit, vergeving en verzoening. Super.

Eenvoudiger toegankelijk is Onbelast. Geen tijd? Luister in trein, bus of auto eens naar deze lezing (alleen al de eerste vijf minuten na het gebed en de intro zijn de moeite waard).

Hoe spreek je levensveranderend?

Ik denk wel eens, dat de prekers en sprekers met het meeste succes ons blij en onveranderd naar huis sturen. Ze maken ons blij en bevestigen ons dat het goed is. Zo gaan we onveranderd naar huis.

Een boodschap die oproept tot levensverandering maakt onrustig. Zo'n verhaal levert een stuk minder blijdschap (en populariteit) op. Want verandering betekent onzekerheid en dus onrust. Vaak is zo’n boodschap al snel wat zuur of moralistisch.

Jezus bracht een boodschap die en blij en levensveranderd was.

Misschien was -ie minder populair dan ik wel eens denk (hij werd tenslotte gekruisigd, niet echt een teken van populariteit).

Maar, misschien is de blijdschap die de eerstgenoemde groep sprekers overbrengt wel te klein. Gods liefde voor ons in Jezus is inderdaad zo groot dat we gewoon verder kunnen gaan. Maar dan hebben we nog niet begrepen hoe groot Gods liefde is. Gods liefde is zo groot, dat we onze oude zekerheden kunnen loslaten en nieuwe wegen in kunnen slaan.

Mag ik ook een stukje van jouw boterham?

“Mag ik ook een stukje van jouw boterham?” Nee, met deze woorden wil ik geen wereldbestormende verandering introduceren, of een nieuw programma voor discipelschap. Het gaat hier dan ook niet om een mosterdzaadje, maar om brood. Bijna zonder uitzondering komt deze vraag, elke maaltijd. Zelfs als ik hetzelfde op brood heb als onze jongste (3 jaar) vraagt hij het: “Mag ik ook een hapje van jouw boterham.” Een fascinerende vraag.

Wat zou daar achter zitten? En waarom mijn boterham en niet die van een ander?

P.S. Supermaver, is bovenstaande een goede kandidaat voor een halve gedachte?

Miroslav Volf en vergeving

Kort na de Tweede Wereldoorlog zat zijn vader gevangen in een kamp van de Serven. Zijn broertje overleed door slordigheid van zijn tante en een Servische soldaat. Zijn ouders kozen voor vergeving. Zelf werd hij maandenlang gevolgd, bespioneerd en uiteindelijk onder grote druk ondervraagd omdat hij getrouwd was met een Amerikaanse. Wanneer de Kroatische theoloog Miroslav Volf spreekt over vergeving, ga ik luisteren.

Het filmpje hieronder is sober geschoten, maar “packed” en maakt deel uit van een hele serie over vergeving en wereldbeschouwing, waarin onder meer een rabbijn en een imam aan het woord komen over dit onderwerp.

Van Volf verschenen eindelijk twee boeken in het Nederlands: Onbelast en Een nieuw verleden. Ik ben erg enthousiast over Miroslav. In een latere blog meer over deze man en deze boeken.

Geld, God en Goed

Deze week samen bijbelgelezen. Verhaal van “de rijke jongeling.” Zou jij het doen, al je geld weggeven? Kan God dit ook van mij vragen?

Als eerste: dit is zo'n bijbeltekst die veel mensen waarschijnlijk heel goed begrijpen. Dat is het echte probleem. En als tweede: misschien is beginnen met de vraag "hoe zit dat met mijn geld, kan God dit vragen," uiteindelijk beginnen aan het verkeerde einde. Want dat is niet de vraag waar Jezus mee begint. Hij vraagt namelijk eerst: “Waarom noemt u mij goed? Niemand is goed, behalve God.” En daar zit volgens mij de crux. Waarom noemt u mij goed? Waarom noemt u God goed? Hoezo goed en hoe goed dan wel?

Hoe stellen we ons God zo goed voor, dat het weggeven van je geld geen probleem meer is.

De reclame lukt het aldoor. Deze vakantie wordt zo goed, daar geef ik 2000 euro aan uit. Deze auto is zo goed, daar spendeer ik 20.000 euro aan.. Dit huis is zo goed, daar betaal ik 200.000 euro voor (en dan nog de kosten koper). God is zo goed, daar heb ik...

How do we make God look beautiful?

Piper is altijd recht voor de raap en in deze sermon jam stelt hij dezelfde vragen:

Niet vliegeren maar flyboarden

Waarschijnlijk alleen te doorstaan voor een fan, maar toch (ik vind het leuk). Met humor gefilmd en dit keer ondersteund door iets andere muziek dan trash. Helemaal leuk:

Check in ieder geval de laatste sprong: 6:20 en verder.

Zucht... ben ik hier te oud voor?

Het evangelie volgens Kanye West

Wat was de muziek op de achtergrond van dat filmpje van Daniel? Ik kon er maar niet achterkomen. Ik typte uiteindelijk een zin uit de lyrics in Google: God show me the way because the devil. En: Kanye West kwam op en het nummer Jesus Walks. De tekst bevat een aantal enorm veelzeggende regels, zoals deze:

We at war with terrorism, racism, and most of all we at war with ourselves.

I want to talk to God but I'm afraid because we ain't spoke in so long.

I ain't here to argue about his facial features, but here to convert atheists into believers. I'm just trying to say the way school need teachers, the way Kathie Lee needed Regis that's the way I need Jesus.

Van dit nummer zijn maar liefst drie clips gemaakt, de laatste was het goedkoopste, slechts 40.000 dollar maar is in Passolini zwart-wit intrigerend. Kijk en luister hier:

Het fascinerende is dat Kanye West zo dubbel is. Al zijn teksten zijn Parental Advisory. Hij verstoorde de laatste MTV Awards door op het podium te springen, de microfoon te grijpen en te zeggen dat Beyonce de beste Female Video had en niet Swift. Hij poseerde op de cover van Rollingstone als Jezus. Hij schoffeerde Bush over Katrina (George Bush doesn't care about black people) maar doneerde mogelijk zelf ook niets. Hij heeft een drankprobleem. En dat zijn nog maar een paar wapenfeiten. Kanye “deugt niet”. Maar tegelijkertijd is dat natuurlijk ook onderdeel van het evangelie - We at war with terrorism, racism, and most of all we at war with ourselves. Zijn leven verwoordt wat hij zingt.

Een artikel in Christianity Today besluit als volgt: One wonders why West so adamantly makes a case for Christ in "Jesus Walks," yet quickly dismisses him via duplicitous party rhymes. The answer is probably in the album's liner notes, where West openly declares that he's not where he needs to be, despite still being on God's side. "Matter of fact, [I'm] far from it," he says. Referring to Bible prophets, he then says that when somebody is given a word to preach, one will always have an excuse. "I don't got no excuse," he reaffirms, then adding, "You spared my life, but somehow I'm still on [stuff]. Amen. You're the Executive Producer of my life."

Shane Claiborne is (g)een coole christen

Citaat:

Een paar jaar geleden, toen ik veelkleurige dreadlocks had, stond ik op het punt om voor een paar honderd jonge mensen te spreken, toen ik werd geïntroduceerd als 'coolste christen ooit.' Perplex en een beetje verontrust door de intro, vroeg ik om een schaar. Ik stond op het podium, nam mijn geliefde dreads in mijn handen en zie: 'Lieve mensen, ik ben bang dat ik te cool ben geworden. Christenen zijn niet geroepen om cool te zijn. We zijn geroepen om uitzonderlijk te zijn.' En toen knipte ik ze allemaal af. (En natuurlijk vonden de jongeren dat allemaal cool). Openbaring waarschuwt dat we niet lauw moeten zijn (een ouderwetse manier om cool te zeggen).

Einde citaat en verkocht.

Shane Claiborne - Hoe Jezus de wereld op zijn kop zet.

Daniel de Wolf

Daniel de Wolf is bezig met een interessante serie blogs. Hij begint met zijn fantasie en vervolgt dan met een serie over het volgen van Jezus.

Onlangs sprak Daniel bij ons op zondag in de gemeente. Altijd aanleiding voor mij om eens te zoeken op Youtube; wie weet vind je nog eens wat. En jawel: een filmpje geschoten en gemonteerd door Crossroads Rotterdam:

Behalve door het verhaal van Daniel was ik ook gefascineerd door de muziek. Wie was dat...

P.S. toen ik toch aan het zoeken was, vond ik de site kissyoutube, een handige manier om filmpjes van youtube te downloaden - voor als je een keer geen mobiel internet hebt.

Marx wil geen Happy Ending

De man met de indrukwekkende (of zo je wilt lachwekkende) baard is Karl Marx, grondlegger van het communisme. Maar voordat hij aan het woord komt, eerst een opmerking van een van de beroemdste predikanten uit de twintigste eeuw.

Martyn Lloyd-Jones zei: Als je er nog nooit van beschuldigd bent dat je te veel genade predikt, heb je nog nooit de genade gepredikt. Deze boodschap levert altijd verzet op van mensen die genade moeilijk kunnen accepteren.

Net zo voor de Happy Ending. Christelijk geloof dat niet voor de voeten krijgt gegooid dat het teveel vertrouwt op een Happy Ending en te optimistisch is, is geen christelijk vertrouwen. Kiezen voor de Happy Ending moet wel leiden tot de vraag: “Is dat geen wishful thinking?” Het moet wel leiden tot Marx’ hypothese van het christelijk geloof als opium van het volk. Want christelijk geloof zonder de Happy Ending van de Opstanding is geen christelijk geloof. Tenminste, dat vond Paulus, een van de eerste en grootste denkers in het spoor van Jezus. Opstanding is de Happy Ending, want vreugde is een van de kenmerken van volgelingen van Jezus. Tenminste, dat van Petrus, een andere denker en volgeling van Jezus.

Ik wil een Happy Ending

Dus ik wil een Happy Ending (zie mijn vorige blogs). Ik nam het besluit op een rouwbijeenkomst. De man die de bijeenkomst leidde zei: “We luisteren nu eerst naar Marco Borsato, Afscheid nemen bestaat niet en daarna gaan we afscheid nemen.” Hij zei het in een adem. Wat is het nu? Wel of geen afscheid nemen? Toen nam ik het besluit. Als ik geloof in de Opstanding, moet ik ook vanuit die Happy Ending leven.

Ik wil een Happy Ending. En daarmee bedoel ik een wilsbesluit. Volgens mij ga ik er voor kiezen om vanuit het perspectief van de Happy Ending mijn leven te doordenken. En ook de vragen die ik tegenkom op mijn pad. Ik wil het leven serieus nemen vanuit het perspectief van dit einde. Dat is misschien wel Theologie der Hoffnung. Maar dat is volgens mij wel de enige goede theologie. Ik wil niet meer meehuilen met de cynische wolven in het bos. Ik wil huilen en goed naar de maan kijken. Want wie heeft de maan gemaakt? En de zon? Of geven we op die vraag het gewenste antwoord en gaan we dan meteen over op het “ja maar”?

NB: de man op de foto is Moltmann, auteur van o.a. Theologie der Hoffnung, Der Gekreuzigte Gott en een van de meest invloedrijke theologen van de 20e eeuw.

Keller en Tolkien willen een Happy Ending

Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik wil een Happy Ending. En ik beken ook, dat ik door Tim Keller op dat spoor gezet ben.

Sinds kort ben ik de trotse eigenaar van de tekst van een preekcursus van Tim Keller. Hier volgen twee citaten, eerst van Keller en daarna van Tolkien (geciteerd door Keller):

(Keller:) We live in the first era of history that considers ‘happy endings’ to be works of inferior art. Fairy tales are considered for children only. Why? The modern world is sure that ultimate reality is not expressed through a happy ending. Life is not like that! Life is full of brokenness and paradox and irony and frustration. (Steven Spielberg was refused Oscars until he stopped making movies with happy endings!) But this view—that 'happy ending' fairy tales are only for children who don't know better--was never the case until recently. When we read ancient fantasies, romances, and fairy-stories, we see that they are far too frightening for children.

(Keller:) Tolkien recognized that Fairy-stories originally were written and read because they had a very unique and peculiar effect on the reader. He refuses to call them 'escapist'. Later in the essay, he shows his hand.

(Tokien:) This 'joy' merits more consideration. The peculiar quality of the 'joy' in a successful Fantasy can be explained as a sudden glimpse of an underlying reality. The Gospels contain a story of a larger kind which embraces all the essence of fairy-stories. They contain the greatest and most complete conceivable eucatastrophe. But this story has entered history and the primary world. The Birth of Christ is the eucatastrophe of Man's history. The Resurrection is the eucatastrophe of the story of the Incarnation. This story ends in joy. There is no tale ever told that men would rather find was true, and none which so many skeptical men have accepted as true on its own merits. For the Art of it has the supremely convincing tone of Primary Art, that is, of Creation. To reject it leads either to sadness or to wrath. This story is supreme: and it is true. Art has been verified. God is Lord of angels, and of men --and of elves. Legend and History have met and fused.

(Tolkien:) But in God's kingdom the presence of the greatest does not depress the small. Redeemed Man is still man Story, fantasy, still go on, and should go on. The Evangelium has not abrogated legends--it has hallowed them. It has long been my feeling (a joyous feeling) that God redeemed the corrupt making-creatures, men, in a way fitting to this aspect, as to others, of their strange nature.

Zo, dat is nog eens een oproep naar heilige feelgoodmovies. En een oproep om vanuit de Happy Ending te leven.

Happy Ending

Goede films eindigen slecht. Toch? En als ze niet slecht eindigen zoals Slumdog Millionaire, is dat punt van kritiek. Het is een symptoom van een cynische samenleving. Natuurlijk wordt de good guy minstens zo gedreven door bad habits als de bad guy. Is er wel een good guy? Natuurlijk loopt het slecht af. Of het eindigt op z'n minst open of met een prangende vraag. Vandaag had ik er geen zin meer in. Kom op - als ik een volgeling van Jezus ben, dan geloof ik toch in een goede afloop! Ik heb geen zin meer in de kwalitatief goede maar slechte afloop. Ik ga voor de goede afloop.

Voor wie dat ook wil, hier een clipje uit 1984 van Joe Jackson - Happy Ending.

Joe Jackson schrijft: It is a song about doubt, hope and romantic longing. It is a boy-meets-girl 60's pop song seen from an 80's perspective. The feeling of innocence lost. Dat bedoel ik. Als eerste hoor ik de verschuiving van een optimistische goede afloop in de jaren 60 naar de onzekerheid en angst van de 80-iger jaren. Nu in 2009 is de angst werkelijkheid geworden. Er is geen onschuld. Er is alleen nog maar de realiteit van de slechte afloop. Maar is dat echt de enige optie?

Volgens Joe gaat het om the feeling of innocence lost - de onschuld voorbij. Terecht. Maar, wanneer je de onschuld voorbij bent kun je kiezen voor het fatalisme van de slechte afloop en het bijbehorende cynisme of... voor de hoop. En voor dat laatste wil ik gaan. Want dat is volgens mij de kern van de boodschap van Jezus: de onschuld voorbij op weg naar de goede afloop.

Jezus als Concurrent

Op een evangelisatiecursus vertelden deelnemers wie Jezus voor hen was. Vriend, betrouwbaar, heilig, gerechtigheid, hij kent je, vreugdebrenger. Mooie antwoorden, mooie diversiteit. De eerste ontdekking: Jezus is zo groot, er valt meer over hem te zeggen, dan wat jij in hem hebt ontdekt.

Een tweede ontdekking zette me meer aan het denken. De woorden die we kozen hadden vrijwel allemaal te maken met behoeften die Jezus vervulde. Ons verlangen naar zin, verbondenheid, vreugde, noem maar op. Evangelisatie werd bijna: “Iedereen heeft wel een gat in zijn hart, je moet het alleen ontdekken.” Maar, als wij alleen een Jezus presenteren die behoeften bevredigt, heb ik wel vragen. Als eerste is het mijn ervaring dat de pijn (behoefte) in de kerk nog niet zoveel kleiner is dan er buiten. Wat betekent dat dan? Bovendien zijn er mensen die het goed gaat zonder Jezus. Dat zoeken naar een een gat, pijn of moeite komt dan nogal geforceerd over. Als tweede vraag ik me af, of dit niet een Jezus is die teveel aansluit bij onze consumptiecultuur: Jezus geeft ons gratis wat wij nodig (denken te) hebben. Als derde vraag: is er niet meer te zeggen over Jezus?

Kort vooruitlopend op de tweede vraag: ja, we lopen het risico om Jezus teveel te laten aansluiten bij onze consumptiecultuur, maar tegelijkertijd is Jezus ook echt Gever van goede dingen. Misschien moeten we nog wat nauwkeuriger kijken naar Jezus als Gever.

Kort vooruitlopend op de derde vraag: ja, er is meer te zeggen. Jezus is niet alleen altijd voor ons. Hij kan ook tegen ons zijn. Hij kan zelfs een Concurrent zijn.

Voor mensen die gewend zijn aan woorden uit de bijbel: Jezus als Gever is mijn hedendaagse verwoording van Jezus als Redder. Jezus als Concurrent geef ik nog voor beter, maar ik bedoel er een aspect van Jezus als Heer mee.
Ik hoop er later meer over te schrijven.

Korte Termijn Zending: (on)zin?

Heeft het zin om met een groep jongeren naar Oekraïne te gaan voor een zomerkamp. Of om naar India te gaan en daar (te helpen) een school te bouwen. Of om een kerk in Moskou te helpen bij een evangelisatieactie? De vraag over het effect van korte termijn zending roept altijd weer discussie op.

De EZA heeft onderzoek gedaan naar het effect op de deelnemers. En ja: er is effect en veel positiever dan ik had gedacht. Tweederde zegt dat het een positieve invloed heeft gehad op hun leven. Bijna 90% kijkt positief terug op de ervaring zelf en kan anderen aanraden iets dergelijks te doen. Zo is er nog meer positiefs te melden. Ik ben wel wat kritisch over het motief "helpen". Dat motief kan ingegeven worden door superioriteitsgevoelens, terwijl het echt gaat om participeren in het Koninkrijk. Gelukkig keren veel "gevende" jongeren terug met de ontdekking dat ze nog veel meer ontvangen hebben. Meer details lees je trouwens in Zending nu.

Het EZA onderzoek belicht maar een kant van de zaak; de mensen die gingen. Lees hier meer over de ontvangende partij. Positieve effecten aan die zijde zijn namelijk niet vanzelfsprekend.

Overigens ben ik zelf ook positief beinvloedt; zomeracties en een jaar bij Operatie Mobilisatie hebben mijn leven en geloof behoorlijk gestimuleerd. Ze hebben ook invloed gehad op mijn opleiding en op het werk wat ik nu doe. Maar, toch leuk om te lezen dat ik niet de enige ben.

Beste lezing over opstanding van Jezus

Tim Keller heeft in zijn boek In alle redelijkheid een hoofdstuk opgenomen over de opstanding van Jezus. In dit hoofdstuk leunt hij op al het materiaal dat N.T. Wright hierover heeft verzameld.

Anthony Flew was lange tijd evangelist voor het atheisme en wel in dezelfde categorie waar ook Dawkins opereert. In 2004 kwam hij echter tot de overtuiging dat er waarschijnlijk wel een God is... In zijn boek There is a God vertelt hij, waarom hij van gedachten is veranderd. De argumenten opnieuw van Wright voor de historiciteit van de opstanding vond Flew zo goed, dat hij een samenvatting als appendix opnam in zijn boek.

Kortom, Wright's argumenten en kennis over opstanding en de opstanding van Jezus in het bijzonder, zijn meer dan de moeite waard om kennis van te nemen. Hieronder vind je twee links naar zijn lezing can a scientist believe in the resurrection. Ik vind het bijzonder goed materiaal. Ja, het kost je een uur, maar het is het zeker waard. Ik heb er in de auto zeker al drie keer naar geluisterd en het blijft mij uitdagen en boeien.

Link naar de video.
Link naar de audio.

Christianity Explored (2)

In een vorige blog schreef ik over Christianity Explored. Inmiddels heb ik wat verder gegoogled, en kwam bij Paul Abspoel terecht. Paul is uitgever en werkt bij Ark Media - de organisatie die Christianiy Explored uitgeeft. Lees hier deze interessante blog van zijn hand.

Christianity Explored

De uitgever van Groei heeft een klein email-offensief ingezet om Christianity Explored te promoten. Van diverse kanten kreeg ik namelijk vragen. Voor wie het nog niet weet, het persbericht over CE vermeldt onder meer dit:

Christianity Explored is een nieuwe missionaire introductiecursus over het christelijk geloof. De cursus werd ontwikkeld in de anglicaanse All Souls Church, Langham Place, Londen (de kerk waar de bekende theoloog dr. John Stott emeritus-rector is). In de Engelstalige wereld functioneren vele duizenden groepen in kerken en geloofsgemeenschappen van diverse achtergrond. De cursus is confessioneel-evangelisch van karakter.

De cursus gebruikt het Marcus evangelie als basis en gaat vragen over zonde niet uit de weg. Stott is natuurlijk een heel gerenommeerde naam in de evangelicale wereld.

Interessant dus. Ik moest ook meteen denken: en Alpha? Alpha is natuurlijk zo'n household name en CE lijkt een vergelijkbaar product. Zouden kerken beide cursussen kunnen/moeten inzetten? Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de motivatie van Groei en de reactie van Alpha Nederland. Google maar eens op de combinatie van de twee.

Ook interessant: de cursus heeft een vervolg in Discipleship Explored. Na de discussies op diverse blogs over het volgen van Jezus, biedt deze cursus mogelijk een praktische uitwerking. Op dit moment is het materiaal voor Nederland in pilotversie beschikbaar. Voor discipelschap gebruik ik op dit moment het boek Van harte leerling van Ogden. Jos is er positief over, maar ik ben nog niet over de streep. Misschien omdat het naar mijn zin teveel gericht is op individuele redding en te weinig op het Koninkrijk. Ik gebruik het in een kleine groep en voor hen is het te theoretisch. Dus Discipleship Explored ga ik zeker bekijken.

Kortom: ik ben benieuwd wat deze cursus in Nederland gaat doen.

Hoeveel nationaliteiten heeft Maassluis?

Gisteren was ik op bezoek bij de burgemeester van Maassluis. Hij had een overleg georganiseerd waarbij hij kerken en moskeeën had uitgenodigd. Interessant om allerlei redenen. Alleen al om dit feitje. Weet je hoeveel nationaliteiten Maassluis kent? 20, nee. 40, nee. 97! Misschien zijn er van sommige nationaliteiten maar 1 of 2 mensen, maar toch. Ongelofelijk. En dat op net iets meer dan 30.000 inwoners!

Ik dacht meteen: zou een internationale kerk dan toch een optie zijn voor de eerste stad aan de Nieuwe Waterweg? In een tijd waarin mensen hun identiteit meer en meer zoeken in hun afkomst en vaak juist daardoor van elkaar vervreemden is een internationale kerk een teken van het Gods Koninkrijk dat mensen door Jezus met elkaar verzoent en bij een brengt.

Ik ben benieuwd wat Miroslav Volf hier over schrijft in Exclusion and Embrace. Volf is een Kroaat. De oorlog en de ethnische zuiveringen in zijn geboorteland zijn hem dus niet vreemd. "Kun jij een Servier omhelzen?" vroeg Moltmann hem. Kijk, dat zijn nog eens vragen. Ik las zojuist zijn Free of Charge, binnenkort uitgegeven als Onbelast bij Wever. Superboek.

Zoeken wij vrijheid of vrijblijvendheid?

Ik denk dat onze cultuur geen vrijheid verlangt maar vrijblijvendheid. Vrijblijvend rondshoppen is het hoogste goed voor de consument. "U kijkt wel heel vrijblijvend rond!" Daar kun je als winkelier je klant dus nooit op aanspreken. Hoe anders is het met vrijheid. Daar kun je iemand wel op aanspreken. "Wat heb je met je vrijheid gedaan? Waarom heb je die ander niet gered?"

Toen ik deze twee woorden had ontdekt, kon ik er mee spelen. Ik kon ze tegenover elkaar zetten. Toen werd het eenvoudig nog meer tegenstellingen te vinden. Natuurlijk, ik druk de twee woorden uit elkaar, maar toch:

De vrijblijvendheid om te kopen of de vrijheid om te geven.
De vrijblijvendheid bevrediging te ontvangen, of de vrijheid om liefde te geven.
De vrijblijvendheid kinderen te nemen, of de vrijheid kinderen te krijgen.
De vrijblijvendheid de ander los te laten, of de vrijheid de ander trouw te blijven.
De vrijblijvendheid te mogen blijven wie je bent, of de vrijheid om vergeving te ontvangen.
De vrijblijvende mogelijkheid van de zachte dood, of de vrijheid om op te staan uit de dood.
De vrijblijvendheid van de kicks, of de vrijheid om te genieten.
De vrijblijvendheid je recht te halen, of de vrijheid om geen gebruik te maken van je rechten.
De vrijblijvendheid van tolerantie of de vrijheid van de liefde.
De vrijblijvendheid te consumeren of de vrijheid om liefde te geven.

Jezus Volgen = Vieren, Vormen en Verspreiden

Matteüs 28:18-20 Jezus kwam op hen toe en zei: ‘Mij is alle macht gegeven in de hemel en op de aarde. 19 Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest, 20 en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie opgedragen heb. En houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.’

Dit is het slot van het evangelie van Matteüs. Wanneer je het begin van dit boek goed begrijpt, weet je dat het hier wel op uit moest lopen. Matteus 1:1: Jezus is de zoon van Abraham. God had Abraham gekozen om tot zegen te zijn voor alle volken. Jezus is de zoon van David. God had David uitgekozen om koning te zijn over Abrahams volk. Aan het begin van Matteüs verkeert Israël echter nog in ballingschap, onder de vloek van Deuteronomium. Het is immers veertien generaties van de ballingschap tot Jezus – maar dus nog steeds ballingschap. Jezus is gekomen als zoon van Abraham en zoon van David. Eerst moet hij dit volk bevrijden van schuld, dat is ook de betekenis van zijn naam. Matteus vertelt dus hoe Jezus zijn volk gaat bevrijden. In hoofdstuk 28 zijn we aan het slot van zijn boek. Door Goede Vrijdag en Pasen heeft Jezus zijn volk bevrijd. Gods Koninkrijk is gekomen. En dus kan nu Gods volk weer tot zegen zijn en het goede nieuws verspreiden.

Deze slottekst uit Matteüs vertelt dat volgelingen van Jezus zich kunnen concentreren op drie zaken: vieren, vormen en verspreiden.

Jezus Volgen is Vieren. Matteüs vertelt Gods grote daden. Op een goed feest vertel je elkaar verhalen die je allang kent, maar juist daardoor wordt het feest. Door de bijbel te verkennen en ons hierin te verdiepen vieren we het verhaal dat Jezus Heer is geworden. We vieren Jezus’ heerschappij ook met doop en avondmaal. Doop en avondmaal maken ons ook deel van het verhaal van Gods Koninkrijk.

Jezus Volgen is Vormen. “Leer ze onderhouden alles wat ik jullie heb opgedragen.” Wanneer wij deel uitmaken van Gods verhaal, mogen we daar ook onze rol in spelen. Vieren betekent ook het grote script ontdekken. Vormen is vervolgens onze rol in het script van Gods Koninkrijk “uitspelen.” Vormen, met Jezus’ als voorbeeld. Concreet kun je denken aan de Bergrede of delen als Matteus 18 en 25. Jezus zendt daarbij geen individuen uit maar een groep. Het gaat dus niet alleen om het vormen van mensen, het doel is missionaire of spirituele gemeenschapsvorming.

Jezus Volgen is ook Verspreiden. "Ga dus op weg..." Het goede nieuws dat Jezus alle macht in hemel en op aarde heeft moet verspreid worden. Een gemeenschap die het Koninkrijk “uitleeft” is niet voldoende. Die gemeenschap moet ook bewust naar anderen gaan om hen uit te dagen deel uit te gaan maken van het Koninkrijk.. Naar anderen gaan betekent "incarneren" in het wereldbeeld van de ander. Naar anderen gaan betekent Jezus volgen op de weg van gastvrijheid en verzoening.

Pursuit of Happyness (3)

Chris had een kans van 1 op 20 op een baan (zie vorige blogs). Hij krijgt de baan. Is dat de Amerikaanse droom? Je kunt het als je maar hard genoeg probeert? De slotscène van de film maakt duidelijk, dat het anders is. Chris is enorm emotioneel als hij hoort dat hij de baan krijgt. 1 op 20. Hij heeft de baan niet afgedwongen, hoe hard hij ook gewerkt heeft. Chris verwacht de baan niet omdat hij de baan heeft overduidelijk verdient. Hij krijgt de baan. Krijgen is het begin van geluk. Dat beeld is nog duidelijker in Slumdog Millionaire. Hoe kan het dat dat een jongen uit een sloppenwijk de hoofdprijs in de Indiase variant van Lottoweekend Miljonairs wint? Fraude, kennis of destiny? Dat laatste en dat betekent ingrijpen van hogerhand. In mijn wereldbeeld: iemand geeft de hoofdprijs.

Geluk is een geschenk.

Kerstpakketten maken mensen gelukkig (goed, totdat ze het pakket openmaken). Salaris niet. Want een salaris is verdiend. Een kerstpakket ervaren mensen kerstpakketten als een geschenk (ook al weten ze dat dat niet zo is).

Geluk is een geschenk, maar we genieten er het meeste van als we er hard voor hebben gewerkt.

Klik hier voor de hele toespraak.