Ik ben in mijn denken diep beinvloed door denkers en doeners uit de Angelsaksische wereld. Ook wanneer het gaat over mijn volgen van Jezus en het vormgeven hieraan voel ik me bij hen thuis en gehoord. Als (post?) bevrijdende emerging charismatic reformed evangelicoloco zoek ik daar verdieping.
Toch is het de vraag of dat voldoende is. Wij continentals beseffen waarschijnlijk onvoldoende hoe breed het Kanaal, de Noordzee en de Atlantic zijn. Misschien willen we wel heel graag dat de situatie in de Engelstalige wereld op ons van toepassing is, maar in hoeverre is dat wishfull thinking? Is Friesland postchristendom en whatabout Brabant en Limburg? En Belgie, Duitsland? Hoe zit het met het platteland van Spanje en Frankrijk? Contexten en wereldbeelden die onbekend zijn voor de meeste schrijvers uit de Engelstalige wereld. Het is een vraag die me onlangs werd gesteld door iemand met kennis van zaken en die me toch is bijgebleven.
Als we werkelijk postkoloniaal zijn, waarom luisteren we dan niet naar Zuid-Amerikanen, Afrikanen, Indiers, Europeanen en Chinezen? Waarom moeten Amerikanen ons vertellen dat we postkoloniaal zijn, want alleen al het feit dat zij die uitspraak doen bewijst het tegendeel. Anglofoob word ik nog niet. Maar het zou goed zijn wanneer Europeanen en mensen van andere continenten meer gehoord worden in het gesprek over het volgen van Jezus. Ik ga in ieder geval vanaf nu serieuzer om met schrijvers die schrijven vanuit mijn Nederlandse situatie. Zij worden mijn eerste gesprekspartner.
