Onlangs ontdekte ik het verschil tussen "als persoon over Jezus vertellen" en "samen laten zien wat het betekent om Jezus te volgen." Ik denk, dat veel mensen alleen het eerste kennen. Maar, de tweede aanpak is veel effectiever, leuker, maar ook veel ingrijpender.
Dit is de tweede van drie blogs (hier vind je de eerste).
Vroeger woonde ik in het Land van Heusden en Altena. En ik werkte in Utrecht. Elke dag reisde ik op en neer met de Interliner, een snelle busverbinding tussen Sleeuwijk en Utrecht CS. Twee geografisch gescheiden werelden. Mijn collega's hadden een vergelijkbare situatie; ze werkten in Utrecht, maar woonden in Amsterdam, Woudenberg, Kampen, Ede, Zeist, Den Haag, enzovoorts.
Mijn leven speelde zich af in twee werelden – 's avonds en in het weekend in Werkendam e.o. – overdag en professioneel in Utrecht. Maar die twee werelden werden met elkaar verbonden door de bus waar ik mee reisde. Wie vaak reist met dezelfde bus en (voor sommigen: noodgedwongen) naast mensen komt te zitten, leert vanzelf andere reizigers kennen. Ik had regelmatig gesprekken met twee vrouwen. De een een jaar of veertig en werkzaam bij Catharine LeDuc, de andere met een baan bij de overheid. En ook hier gingen onze gesprekken over koetjes en kalfjes, over ons leven en kregen soms een geestelijke dimensie.
Anders dan met de collega's op mijn werk, woonden ik en mijn medereizigers wel dicht bij elkaar. Maar was dat voldoende om verder te komen dan een persoonlijk getuigenis?
Weet jij een plek in je woonplaats waar niet-christen ongedwongen in aanraking komen met christenen in je woonplaats? En ben jij deel van die plek of groep?
Ik had die plaats niet. Meenemen naar een kerkdienst? Daar kwamen nooit niet-christenen en op buitenstaanders was de gemeenschap helemaal niet ingesteld. Meenemen naar een bijbelkring? Maar die was gericht op samen bijbellezen en vormden een soort “incrowd, ” een andere wereld. Meenemen naar de Alphacursus? Die hadden we niet. Maar, zelfs als die er zou zijn... Ik vind, dat als -ie er al was geweest, ik zelf mee had moeten gaan. Onze wederzijdse gesprekken vormden immers de basis van onze relatie. Bovendien vooronderstelt een Alphacursus eigenlijk veel kennis en komt op buitenstaanders niet zo vrijblijvend over (waarom dat woord überhaupt al). Ik had deze mensen best graag geïntroduceerd in mijn leefwereld, maar daar was mijn leefwereld niet op ingesteld. Mijn leefwereld kende onbedoeld en ongewild nog een scheiding: kerkelijk – niet kerkelijk, sacred – secular, privé – publiek. En tussen die twee werelden was grensverkeer op een natuurlijke manier niet mogelijk.
Als ik terugblik, denk ik dat ik op mijn werk gelegenheid had tot een persoonlijk getuigenis. Dat ik, gezien de geografisch afstand tussen mij en mijn collega's (en zij onderling), ook niet meer had moeten verwachten. Tegenover de niet-christenen in mijn eigen leefomgeving had ik echter ook niet meer mogelijkheden dan dat persoonlijke getuigenis. Anderen zijn daarin misschien veel effectiever dan ik. Maar gezien het geringe aantal mensen dat in Nederland tot geloof komt, denk ik, dat dat aantal mensen dat effectief persoonlijk getuigt klein is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten