Onlangs ontdekte ik het verschil tussen "als persoon over Jezus vertellen" en "samen laten zien wat het betekent om Jezus te volgen." Ik denk, dat veel mensen alleen het eerste kennen. Maar, de tweede aanpak is veel effectiever, leuker, maar ook veel ingrijpender.
In drie blogs leg ik het verschil tussen de twee uit aan de hand van mijn eigen leven.
Vroeger woonde ik in het Land van Heusden en Altena. En werkte ik in Utrecht. Elke dag reisde ik op en neer met de Interliner, een busverbinding tussen Sleeuwijk en Utrecht CS. Mijn collega's net zo; werkten in Utrecht, maar woonden in Amsterdam, Woudenberg, Kampen, Ede, Zeist, Den Haag, enzovoorts. Mijn leven speelde zich af in twee werelden – 's avonds en in het weekend in Werkendam, overdag in Utrecht. En af en toe was er overlap – een personeelsfeest, maar verder hadden we als collega's weinig en zeker geen spontaan contact. We kwamen elkaar op straat of bij het schoolplei simpelweg niet tegen.
Ik denk, dat deze situatie voor veel mensen geldt.
Veel mensen wonen op flinke afstanden van hun werk. Hoe kun je dan christen zijn? En hoe kun je daar het evangelie delen?
Op mijn werk wist uiteindelijk iedereen wel dat ik christen was. Met een aantal collega's had ik regelmatig persoonlijke gesprekken. Altijd van hart tot hart. En ik weet, dat ook collega's met wie ik niet uitgebreid sprak, mijn identiteit kenden. Want, ik merkte, dat ze dat ook van andere collega's wisten die christen waren. En dit is het niveau, waar het in de meeste gevallen bij blijft.
Op je werk heb je alle kans om vanuit een christelijke identiteit te werken. Dat heeft te maken met integriteit, trouw, een constructieve houding, soberheid, dienend leiderschap, enzovoorts. Incidenteel en wellicht regelmatig zul je de gelegenheid hebben om te vertellen over Jezus. Maar, in bijna alle gevallen, is dat een persoonlijk getuigenis; jij vertelt. En je vertelt mogelijk over jouw woonwereld, maar die is gescheiden van de wereld van je collega's.
Laten we ook realistisch zijn. Stel een niet-gelovige collega heeft belangstelling voor het evangelie. Nodig je hem of haar uit om naar jouw kerk te komen? Maar misschien woont hij of zij wel 200 kilometer afstand. Zoek je een christelijke gemeenschap voor haar of hem in zijn eigen woonplaats? Wie dat probeert, zal ontdekken dat het evangelie verbonden is met relaties. Dus hoe realistisch is het, dat dit gaat lukken? En hoe vaak komt dit voor?
Ik denk, dat wie zijn evangelisatie-kaarten op het werk zet, het risico loopt zijn werk te misbruiken. Werk heeft allereerst een doel in zich zelf. Ik denk verder, dat als je werk de enige locatie is, waar je het evangelie deelt, je vrijwel nooit iemand tot geloof zal zien komen. En dat je voor je gevoel altijd zal falen, wanneer je jezelf oplegt, dat het daar moet gebeuren. Dat falende gevoel zal nog sterker zijn, als je iemand bent die het evangelie niet zo goed kan verwoorden.
De werkplek biedt de gelegenheid aan niet-christenen om te kijken naar christenen die vanuit hun identiteit werken. Als het gaat om evangelisatie, is er soms gelegenheid voor persoonlijk getuigenis. Maar geografische afstand is ook in onze Internetmaatschappij nog steeds een belangrijk gegeven. Daardoor is er vaak weinig gelegenheid om elkaars leven te delen en dus om mensen het christelijke leven te laten zien.
PS Op sommige werkplekken zijn gebedsgroepen. Maar, ik denk, dat de voorbeelden waarin deze zich ontwikkelen tot echte gemeenschappen uitzonderingen zijn en blijven. Laat staan dat ze uitgroeien tot gemeenschappen waarin ook niet-christenen opgenomen kunnen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten