Afgelopen weekend ben ik naar Des Hommes et des Dieux geweest. Ik vond het een ontroerende film.
“Wij zijn vogels op een tak.” Woorden afkomstig van een Franse monnik uit een klooster in de bergen van Algerije. Hij probeert zo een vrouw uit te leggen dat het zo maar zou kunnen dat ze vertrekken.
Een klein klooster van acht Franse monniken te midden van een Algerijnse islamitische dorpsgenootschap. Het zijn de jaren negentig van de vorige eeuw. De monniken delen in het leven van de dorpsgemeenschap. Ze verlenen basale gezondheidszorg. Ze zijn bevriend. Ze leven met de mensen. Maar dan beginnen terroristen de omgeving onveilig te maken. Mensen worden vermoord. De monniken komen voor de vraag te staan wat ze moeten doen. Vertrekken of blijven? Gewonde terroristen helpen of niet? Bescherming van een corrupte overheid accepteren of niet?
Elk van de monniken worstelt met levensechte vragen en angsten. Durf ik te sterven? Welke betekenis heeft mijn leven? Wie ben ik? Waar is God? Ik ben gekomen om te leven, niet om te sterven... De ontroerende en passende muziek – de psalmen en liederen van de monniken - ondersteund en bevestigt hen en ons.
Komt de katholieke kerk nu positief in het nieuws? Misschien, maar onbedoeld reageren de monniken daar op. Wanneer een journaliste vraagt om hen te bezoeken, reageert een van hen: “Wij vertellen een verhaal van hoop, maar daar zitten journalisten niet op te wachten.”
Deze film cirkelt veel meer rond de thema's van kerst: bij mensen durven te zijn en te blijven met niets in handen. Niets behalve het vertrouwen dat God er is en dat Jezus oproept om hem te volgen. En de film laat zien, dat dat een sterke boodschap is. “Wij zijn vogels op een tak.” “Nee, wij zijn de vogels, jullie zijn de tak,” antwoordt de vrouw.
De aangrijpende film Des Hommes et des Dieux is gebaseerd op waargebeurde feiten. In Cannes ontving de film de Grote Prijs van de Jury en hij is de Franse Oscarinzending voor 2010.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten