Axe Deo weet in enkele seconden een knap evangelie neer te zetten. Als eerste wordt de man geïntroduceerd: hij is een seksueel wezen dat vrouwen wil veroveren - zijn identiteit. Maar seks lukt niet zo met de vrouwtjes; hij stinkt - zie hier: het probleem. Hij probeert zelf zich van zijn probleem te bevrijden; wassen, schrobben, boenen, een nieuw shirt zonder vochtige plekken, maar tevergeefs. Het lukt hem niet om zich door al deze werken te bevrijden. Dan komt de verlosser - Axe Deo. En zo breekt het moment aan dat de man zijn ware identiteit vorm kan geven; de vrouwen stromen in bosjes bedwelmd en bronstig binnen - de hoop is vervuld.
Dit is in Bijbelse termen een evangelie, een verhaal over schepping (identiteit), val (probleem), verlossing (door werken of door genade) en een herschapen werkelijkheid (hoop). Wie thuis is in de Heidelberger Catechismus herkent zelfs de trits ellende-verlossing-dankbaarheid.
Axe Deo zou je dus een religie kunnen noemen, of een wereldbeeld. Niet al te serieus natuurlijk. Niemand gelooft dat Axe de genade brengt die onbegrensde toegang tot de vrouwen biedt. Daar zit de glimlach. En de relativering. Dit is "over the top." Maar misschien zit daar ook de angel. Want waar we glimlachen om de genade en de hoop van dit evangelie, blijft de identiteit die dit verhaal presenteert ongemerkt onbevraagd. En dus werkt die langzaam maar zeker op ons in (en niet alleen Axe Deo presenteert deze identiteit). En de val in Axe Deo relativeren we, maar we vergeten hem radicaal te herformuleren. Want is dit ons echte probleem?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten