Soms heb ik van die momenten, dat ik dingen doorkrijg, die ik eigenlijk allang weet. Dan valt het kwartje zeg maar. Pas gebeurde me dat ook weer. Wat? Als ik het opschrijf, is het een open deur. Maar goed, maar dit was mijn leermoment:
Jezus vraagt ons niet om volgelingen te maken, maar om samen volgelingen te maken die op hun beurt weer samen volgelingen maken.
Het doel is dus niet volgelingen, maar volgelingen die samen volgelingen maken. Niet kunnen maken, maar ook echt maken. Ik voeg ook het woord samen bewust toe, omdat ik er meer en meer van overtuigd raak dat het niet gaat om de individuele vaardigheid om dat soort volgelingen te maken, maar dat de Geest ons juist in een gemeenschap brengt en gaven schenkt om dat te doen. Dat samen is deel van het evangelie. Het middel is niet het individu, maar de gemeenschap. De bijbeltekst is natuurlijk Matteus 28 en Efeze 4.
Allemaal voor de hand liggend, maar toch... Ik had dit nu nodig op de plek waar ik werk. Het is bovendien een belangrijke herformulering van mijn persoonlijke missie, zoals ik die ooit voor mezelf had opgeschreven. Want daar had ik van mezelf gezegd: geroepen om te volgen en om volgelingen te maken. En hoe voor de hand liggend de herformulering ook mag zijn – geroepen om samen volgelingen maken die samen volgelingen kunnen maken...
Hoeveel kerken leiden op tot dit soort volwassen christenen?
Hoeveel van de kerkelijke activiteiten is intentioneel gericht op dit doel en gebaseerd op dit middel?
Hirsch schrijft in The Forgotten Ways over de kerk in de eerste eeuwen en de kerk in China in de tweede helft van de twintigste eeuw:
they appear to the observer simply as disciple-making systems. But the rather funny thing is that they never appear to get beyond this - they never move beyond mere disciple making.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten