Als verkoper heb je niks aan een tevreden klant. Want die komt niet meer terug. Natuurlijk, direct na aankoop moet de consument een tevreden gevoel hebben. Maar, al snel daarna moet het gaan knagen. Er zijn alweer betere beeldschermen verkrijgbaar (van LCD en plasma naar LED, van HD-ready naar HD en 3D). Je iPad is binnen een paar maanden verouderd. De nieuwe generatie krijgt meer geheugen, meer aansluitmogelijkheden, een camera, enzovoorts. De markteconomie drijft allang niet meer op schaarste maar op ontevredenheid.
En die ontevredenheid knaagt waarschijnlijk dieper aan ons dan we denken. Waarom zijn we anders zo licht ontvlambaar? Waarom anders politiek zo wispelturig? Waarom anders mopperen we zo makkelijk?
Zou het kunnen dat ons verlangen naar meer - meer salaris, meer vrije dagen, betere gezondheid, intensere liefde, meer van Gods Geest, gestempeld wordt door ontevredenheid? Ontevredenheid over ons salaris, ontevredenheid over de mensen in onze gemeente (niet geestelijk, niet actief, niet conservatief of niet inspirerend genoeg), ontevredenheid over ons huis, onze tv, onze relatie, noem maar op.
Het viel me opeens weer op in het clipje van Nick, dat hieronder staat. Nick heeft geen armen en benen. En toch straalt hij enorme vreugde uit. Toch heeft hij geweldige humor en relativeert zich zelf. Hoe kan dat? Wat heeft bij hem de verandering te weeg gebracht? Hij zegt er zelf dit over: "Het eerste wat ik geleerd heb, is om dankbaar te zijn."
Ik denk, dat we niet meer van God mogen verwachten, als we niet eerst leren om dankbaar te zijn met wat we al hebben ontvangen. En als dat zo is, dan is dat denk ik niet eens zo gemakkelijk. Want met met die houding stellen we onze cultuur en dus onze diepste drijfveren onder kritiek. De maakbaarheid van meer en de ontevredenheid naar meer zijn namelijk twee pijlers van onze maatschappij en dus van ons leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten