woensdag 6 januari 2010

Samen dromen en verlangen

Op Oudjaar sprak ik over Psalm 125. Een alineaatje dat niet het punt van mijn boodschap was, bleef bij mijzelf hangen:

Psalm 125 bezingt een gemeenschappelijke verwachting: Israël hoopt op land. En dat land heeft alles te maken met een land van vrede. Een land waar het goed is om te wonen, voor mij, voor mijn familie, voor mijn buren en voor mensen van buitenaf. Een land waar de God van de vrede zelf koning is. Samen ziet Israël daar naar uit.

Ons verlangen en onze dromen zijn vaak erg persoonlijk - een nieuwe baan, een betere relatie, meer rust, enzovoorts. Zelfs al zijn onze dromen breder dan ons eigen leven - wereldvrede is tenslotte het verlangen van elke serieuze miss world kandidaat - dan nog blijven het vaak persoonlijke verlangen: "
Ik verlang naar wereldvrede." Onze beste poging tot samen verlangen is zoeken naar mensen met dezelfde dromen en verlangens als wij zelf hebben: "Wij verlangen samen naar opwekking, groei, gerechtigheid, noem maar op." Maar wij is dan vaak een groep mensen die elkaar hebben uitgekozen. Maar Israël, uitgezocht door God, zag als volk uit naar Gods ingrijpen. Samen keken ze uit naar de dag waarop God de boel op orde zou maken.

Welke verlangens zouden volgelingen van Jezus in een plaats
samen kunnen hebben? En hoe zouden we zo'n gezamenlijke droom kunnen versterken?

Geen opmerkingen: