Dus ik wil een Happy Ending (zie mijn vorige blogs). Ik nam het besluit op een rouwbijeenkomst. De man die de bijeenkomst leidde zei: “We luisteren nu eerst naar Marco Borsato, Afscheid nemen bestaat niet en daarna gaan we afscheid nemen.” Hij zei het in een adem. Wat is het nu? Wel of geen afscheid nemen? Toen nam ik het besluit. Als ik geloof in de Opstanding, moet ik ook vanuit die Happy Ending leven. Ik wil een Happy Ending. En daarmee bedoel ik een wilsbesluit. Volgens mij ga ik er voor kiezen om vanuit het perspectief van de Happy Ending mijn leven te doordenken. En ook de vragen die ik tegenkom op mijn pad. Ik wil het leven serieus nemen vanuit het perspectief van dit einde. Dat is misschien wel Theologie der Hoffnung. Maar dat is volgens mij wel de enige goede theologie. Ik wil niet meer meehuilen met de cynische wolven in het bos. Ik wil huilen en goed naar de maan kijken. Want wie heeft de maan gemaakt? En de zon? Of geven we op die vraag het gewenste antwoord en gaan we dan meteen over op het “ja maar”?
NB: de man op de foto is Moltmann, auteur van o.a. Theologie der Hoffnung, Der Gekreuzigte Gott en een van de meest invloedrijke theologen van de 20e eeuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten