As it is in heaven

Afgelopen vrijdag keek ik naar As it is in heaven. Superfilm.

De gevierde dirigent Daniel Dareus keert naar zijn dorp. Als kind is hij er weggepest. Nu keert hij anoniem terug. Hij begint een koor en bevrijdt zijn eigen mensen van angst en boosheid. Zo vervult hij zijn droom: “De harten van mensen openen door muziek.” Maar dat kan hij pas nadat hij heeft ontdekt dat hem dat eerder niet lukte omdat hij het zo moeilijk vond om mensen lief te hebben. Daniel is een gewonde geneesheer. Geneesheer omdat hij bevrijding brengt. Gewond omdat zijn hart letterlijk kapot is en omdat hij bang is mensen lief te hebben. De film zit vol christelijke motieven, tot en met Pinksteren toe. Maar ik moet niet teveel verklappen. Kijk zelf maar.

Ik dacht wel: “Is dit ook niet het probleem van de kerk? Ze wil de harten van mensen graag openen maar is bang werkelijk lief te hebben.”