Gisteren was de conferentie Binnen beginnen is buiten winnen. Matthijs Vlaardingerbroek was een van de sprekers en initiatiefnemers. Hier een link naar een interview met hem. Vijf jaar terug, maar vat volgens mij goed samen waar hij voor gaat.
Aan het einde klinkt Matthijs behoorlijk activistisch; samen bouwen aan het Koninkrijk. Dat zou de allergie van sommige mensen voor de missionaire beweging kunnen versterken. Maar ik hoor iets anders: de profetische oproep om op te komen voor de zwakken in de maatschappij. Ik hoor namelijk echo's van Jesaja:
Is dit niet het vasten dat ik verkies:
misdadige ketenen losmaken,
de banden van het juk ontbinden,
de verdrukten bevrijden,
en ieder juk breken?
Is het niet: je brood delen met de hongerige,
onderdak bieden aan armen zonder huis,
iemand kleden die naakt rondloopt,
je bekommeren om je medemensen?
misdadige ketenen losmaken,
de banden van het juk ontbinden,
de verdrukten bevrijden,
en ieder juk breken?
Is het niet: je brood delen met de hongerige,
onderdak bieden aan armen zonder huis,
iemand kleden die naakt rondloopt,
je bekommeren om je medemensen?
Klinkt ook behoorlijk activistisch. Maar, als Matthijs' woorden inderdaad een echo hiervan zijn, is het dan niet veeleer heilige onrust dan goedkoop activisme? Is de allergie voor activisme ook geen uitweg om bekering uit de weg te gaan? Bekering naar een leven dat gastvrij en goedgeefs gedeeld wordt met anderen. Bekering naar een leven dat in alle eenvoud naar Jezus verwijst?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten