Missional Communities, Gospel Communities. Simple Church. Eenvoudig kerk-zijn. Dit worden belangrijke woorden voor mensen met een hart voor de missionaire kerk. Er is echter een belangrijk verschil met een paar jaar geleden. Was het toen een mogelijkheid die eenvoudig terzijde gelegd kon worden, nu is dat geen optie meer. Het is urgent. Het gebeurt.
Vijftien jaar geleden konden missionair gerichte kleine groepen als idee met een zin worden afgeschoten: "Utopie, niets voor mijn oude vader." Tien jaar geleden presenteerden de simple church adepten zich vervolgens vooral als tegenstanders van alles wat gevestigde kerk was. Dat hielp weinig mensen over de streep, behalve degenen die gefrustreerd waren. Het idee dat alle problemen van de wereld een spijker waren voor de hamer van de simple church, ontmoette terecht scepsis. Vijf jaar geleden kwamen "de missionals" met meer doordachte en constructieve concepten. Meer doordacht, want de concepten kwamen niet voort uit activisme of pragmatisme, maar bleek ook principieel te beargumenteren. Maar in Nederland gebeurde niet veel. Het was te ver van ons bed. De ontdekking dat Gods Geest ook in onze tijd actief is, was nog vers. De concepten waren misschien nog te abstract. Maar nu gebeurt het. Ik ben daar blij mee, maar het geeft me ook een gevoel van urgentie.
Hoe ziet de kerk van de nabije toekomst in Nederland eruit? Ik denk, ik hoop, als volgt.
Ik denk allereerst, dat de bestaande reguliere vormen van kerk zullen blijven bestaan. Alleen vermoed ik, dat hun ledentallen helaas nog verder zullen krimpen.
De kerk bestaat verder (en dat is mijn hoop) uit kleine groepen gekenmerkt door het evangelie, uitnodigend en gastvrij. Groepen die gekenmerkt worden door zijn en niet door doen. Ze zijn Gods gezin. Ze zijn uitnodigend en gastvrij. Ze vormen een groep waarin mensen kunnen kennismaken en groeien in hun geloof. Ze nodigen anderen uit, zijn daar ook op gericht. Ze groeien samen. Ze zijn jong en oud, rijk en arm, en uit diverse bevolkingsgroepen afkomstig. Soms wat meer, soms wat minder uniform. Deze groepen organiseren wel activiteiten, jongerenevents, barbeques, praisediensten, Youth Alpha's, enzovoorts, maar dat is niet wat ze kenmerkt. Ze zijn Gods gezin.
Deze kleine groepen zijn onderling met elkaar verbonden, leggen rekenschap aan elkaar af, helpen en stimuleren elkaar. Wekelijks of tweewekelijks komen meerdere groepen bij elkaar voor een moment van onderlinge ontmoeting, om onderwezen te worden en om God te prijzen. Hier zijn prima mogelijkheden om kleine groepen in te passen in institutionele vormen. En dat is nodig en geeft de kerk zoals we die nu kennen een extra boost.
Kijk ik naar de kerk nu, dan zie ik de volgende aandachtspunten. De kerk moet zich opnieuw durven te plaatsen in Gods verhaal. Niet de nadruk op de discontinuïteit tussen de bijbel als antiek boek en de postmoderne cultuur, maar zoeken naar de continuïteit door de plaats te zoeken die wij in Gods verhaal innemen. En dan als tweede leren te zijn i.p.v. te doen. Niet primair denken in activiteiten en evenementen maar primair denken in presentie. Te vaak doen we christen, maar Jezus volgen is 24/7. Ik denk, dat die twee aandachtspunten zowel gelden voor missional communities als voor kerken zoals we ze nu grotendeels kennen.
BTW: missional vind ik een vreemd Angelsaksisch leenwoord. In het Engels betekent missionary vooral zendeling. Vandaar dat men daar het bijwoord missional kiest en niet missionary. Maar volgens mij kunnen we in het Nederlands prima uit de voeten met het woord missionair. Maar, waarschijnlijk gaat het woord missional binnenkort desondanks een vlucht nemen in het Nederlandse taalgebied.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten