Happy Ending

Goede films eindigen slecht. Toch? En als ze niet slecht eindigen zoals Slumdog Millionaire, is dat punt van kritiek. Het is een symptoom van een cynische samenleving. Natuurlijk wordt de good guy minstens zo gedreven door bad habits als de bad guy. Is er wel een good guy? Natuurlijk loopt het slecht af. Of het eindigt op z'n minst open of met een prangende vraag. Vandaag had ik er geen zin meer in. Kom op - als ik een volgeling van Jezus ben, dan geloof ik toch in een goede afloop! Ik heb geen zin meer in de kwalitatief goede maar slechte afloop. Ik ga voor de goede afloop.

Voor wie dat ook wil, hier een clipje uit 1984 van Joe Jackson - Happy Ending.

Joe Jackson schrijft: It is a song about doubt, hope and romantic longing. It is a boy-meets-girl 60's pop song seen from an 80's perspective. The feeling of innocence lost. Dat bedoel ik. Als eerste hoor ik de verschuiving van een optimistische goede afloop in de jaren 60 naar de onzekerheid en angst van de 80-iger jaren. Nu in 2009 is de angst werkelijkheid geworden. Er is geen onschuld. Er is alleen nog maar de realiteit van de slechte afloop. Maar is dat echt de enige optie?

Volgens Joe gaat het om the feeling of innocence lost - de onschuld voorbij. Terecht. Maar, wanneer je de onschuld voorbij bent kun je kiezen voor het fatalisme van de slechte afloop en het bijbehorende cynisme of... voor de hoop. En voor dat laatste wil ik gaan. Want dat is volgens mij de kern van de boodschap van Jezus: de onschuld voorbij op weg naar de goede afloop.