Ik werd er eigenlijk wat melancholiek van. Is de kerk eigenlijk geen rondreizend circus?
Het circus is natuurlijk een soort familie, veroordeeld tot elkaar lijkt het soms meer. Verwacht en gewantrouwd in de plaatsen waar ze optreed - een schouwspel.
Circus, wel een beetje shabby en out-dated. De clown maakt zijn grappen, maar ze slaan niet meer echt in. De tanden van de tijger vallen uit. De acrobate heeft een buikje, haar man heeft in de loop der jaren wat hoogtevrees gekregen. De stalmeester doet zijn best, maar zijn pak is oud. Er zitten gaten in het tentdoek.
Circus is natuurlijk al wat out-dated. Ze reizen rond, maar waar naar toe? Ergens zit de eigenaar van het circus, ver weg. Sommige artiesten lopen weg, op zoek naar een beter circus. Andere artiesten twijfelen, moeten we wel rondtrekken? Is een gewoon baantje niet goed genoeg?
Moeten we proberen het circus op te poetsen? Of is het shabby en out-dated zijn ook wel onderdeel van?
Wanneer de clown weer beseft, dat hij het verhaal van sterven en opstaan vertelt (en dat doen goede clowns toch?)... Wanneer de acrobaten beverig en stram laten zien wat samenwerken en elkaar vertrouwen is... Wanneer de man met de hondjes - ach ze zijn al zo oud - laat zien hoe de mens voor de schepping zorgt en haar onderwerpt... Wanneer de spreekstalmeester vol liefde - misschien is het goede woord wel: barmhartigheid - zijn artiesten aankondigt...
Dan is het misschien wel goed genoeg, want dan weten de artiesten weer waarvoor de grote baas ze ooit had aangenomen. We ruilen die oude artiesten niet. Is dat ook niet wat genade is?
Maar ik word wel een beetje melancholiek van het beeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten