Er zat al een brok in de keel bij Simon de Farizeeër, nadat Jezus het verhaal van het verloren schaap had verteld. Hij zag het helemaal voor zich. Dat arme lammetje.
Het was zo’n mooie dag. De zon scheen en er waren van die mooi witte schapenwolken aan de hemel. Het gras was zo mooi groen. Toen Poekie zijn buikje bijna vol had, zag hij opeens dat lieve vlindertjes. Wat had het mooie kleuren. Poekie ging kijken. Hij kwam met zijn snuitje heel dicht bij. Hups, daar vloog het vlindertje weg. Poekie huppelde er achterna. Weer heel dicht bij met zijn snuitje. Weer vloog de vlinder weg. Wat een leuk spelletje. En zo ging het door. Toen vloog het vlindertje opeens weg, helemaal naar boven.
Poekie keek om zich heen. Hij schrok. Waar was zijn moeder? Waar waren alle andere schapen? Hij was helemaal alleen. Ongemerkt was hij weggeraakt van de kudde.
Poekie blaatte zo hard als hij kon, maar hij hoorde geen enkel ander schaap.
Inmiddels begon het donker te worden en in het Midden Oosten gaat dat veel sneller donker dan bij ons. Nu begon Poekie bang te worden. Poekie begon te rennen. Eerst kwam hij met zijn vachtje vast te zitten in de doornstruiken. Wild rukte hij zich los. Hij zette het opnieuw op een lopen en toen... Toen struikelde hij, viel in een gat en brak zijn linker voorpootje.
Daar lag -ie. Helemaal alleen. Straks zou het helemaal donker worden. Misschien zouden er straks wel wilde dieren komen. Poekie begon zachtjes te huilen.
Simon de Farizeeër had een brok in zijn keel. Hij zag het helemaal voor zich. Dat arme lammetje. Hij dacht: “Ik lijk zelf ook wel op dat arme lammetje dat de weg kwijt is geraakt doordat hij zo’n lief vlindertje achterna liep.”
Even later hield Simon het niet meer droog: hij had net zo'n slechte jeugd gehad als de verloren zoon. Wat herkende Simon zich goed in deze verhalen van Jezus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten