Kerk - Kroeg - Sliedrecht

Morgen ga ik op bezoek bij Gerard Vrooland. Gerard was predikant van de NGK Sliedrecht, maar heeft inmiddels zijn hart en tijd verpand aan de mensen aan de rand en buiten de kerk van Sliedrecht. 

En wat doet Gerard nu? Elke maand organiseert hij een kerkdienst in het cafe. Op de foto zie je hem samen met de eigenaar. De plaatselijke krant interviewt elke maand een van de bezoekers. Dat levert mooie verhalen op. Daarnaast runt hij samen met zijn vrouw Carolien en een grote groep vrijwilligers Pand33 - een jongerencentrum. 

Ik weet niet in hoeverre de labels missionaire kerk en emerging church bij de initiatieven van de familie Vrooland passen, maar het zit er niet ver vandaan. Morgen maar eens horen hoe het met hem gaat.

Kleurrijk Maassluis - Kleurrijke Kerken (3 van 3)

Maassluis heeft 97 nationaliteiten en een platform Kleurrijk Maassluis. Allerlei organisaties participeren, maar de kerk doet niet mee. Ik weet het niet... of wijzen drie korte interviews een mogelijke weg? Vandaag deel 3.

Deel 1 was een interview met Bob Calvert, voorganger van Scots International. In deel 2 stond een filmpje met Matthijs Vlaardingerbroek centraal. Ontferming voor ontheemden, staat me bij, als ik aan dat interview terugdenk.

In het laatste filmpje een interview met Daniel de Wolf.

Grace is an outside gift, zei Bob Calvert en waarschijnlijk heeft deze woorden gevonden in Ray Bakke's - A Theology as Bbig as the City. Wie de hyperlink volgt, begrijpt misschien, dat ik dit citaat bij uitstek op het werk van Daniel van toepassing vindt. De mensen van YfC waren vreemdelingen in de Millinx (outsiders) en hun gastvrijheid was goed nieuws (grace). Tegelijkertijd vereiste dat trouwens gastvrijheid van de buurt. Daniel neemt zelf de woorden in de mond: "Wat moet een blanke jongen in een kerk vol Antillianen."

Tegelijkertijd biedt dit verhaal uitdaging genoeg aan de kerk. YfC is niet gegaan voor de quick wins, maar voor (com-)passie en geduld. De jongeren die tot geloof kwamen voelden zich uiteindelijk niet thuis in de kerk. Nu, dat heeft natuurlijk te maken met deze jongeren, maar volgens mij heeft het ook te maken met de kerk. Een quote van Sarah Groves, die je hier leest, heeft daar alles mee te maken.

De eerste gemeente kwam bij elkaar in huizen van gemeenteleden. Zo ook waarschijnlijk bij Erastus, iemand met een behoorlijke positie in Korinte. Ik heb hem wel eens het volgende laten verzuchten: “Wat voor soort mensen ik ontvang in mijn huis? Op mijn slechte momenten denk ik wel eens: ontuchtplegers en afgodendienaars, overspeligen, schandknapen en knapenschenders, dieven en geldwolven, dronkaards, lasteraars en uitbuiters. En ik weet: ze zijn het niet meer. Ze zijn rechtvaardig verklaard in de naam van de Heer Jezus Christus en door de Geest God. Maar de mensen om mij heen – mijn relaties en vrienden – lijken een beter geheugen te hebben dan God.” Deze verzuchting is niets minder dan een citaat van Paulus en in lijn met wat de mensen van Jezus zeiden. Dat is het soort gastvrijheid wat we moeten zoeken, want uiteindelijk is dat de gastvrijheid die we ook zelf nodig hebben.

Kleurrijk Maassluis - Schotse Kerk in het nieuws

De Week van Gebed ging van start in de Schotse Kerk in Rotterdam. 

Leuk, omdat ik afgelopen week nog een interview door Rogier Bos met de voorganger, Bob Calvert, opnam in mijn blog en een kort commentaar hierover schreef en afgelopen zondag naar de gemeente verwees. 

De foto die bij het bericht hoort laat al zien waar het om gaat: een kleurrijke gemeente.

Haiti

Zijn wij mensen van hoop? Want hoe meer hoop we hebben, hoe groter ons verdriet. Mensen zonder hoop, kunnen vragen: "Als God bestaat, waarom is er dan zoveel lijden?" Maar hoe meer hoop, hoe groter ons verdriet en onze onmacht. Zalig de treurenden,...

Ik hoop altijd, dat wij niet bang zijn om te treuren.

2 foto's van mijn zoon gemaakt door Laura

Kleurrijk Maassluis - Kleurrijke Kerken (2 van 3)

Maassluis heeft 97 nationaliteiten en een platform Kleurrijk Maassluis. Allerlei organisaties participeren, maar de kerk doet niet mee. Ik weet het niet... of wijzen drie korte interviews een mogelijke weg? Vandaag deel 2.

Deel 1 was een interview met Bob Calvert, voorganger van Scots International. Terugblikkend vat ik, wat hij zegt samen onder gastvrijheid.

"Buitenstaanders en vreemdelingen hebben een gemeenschap veel te bieden. Ze zijn objectiever. Ze brengen vaak iets moois mee. In de 17e eeuw brachten de Hugenoten geld en vaardigheden mee naar Rotterdam." De nieuwe immigranten nemen, volgens Bob, ook schatten mee. Hij denkt aan geloof en persoonlijkheid. Aan deze mensen verleent Scots gastvrijheid. Bob heeft ontdekt, dat genade een gave van buiten is (grace is an outside gift, een quote van Barth). Als genade van buiten komt, komt ze dus tot ons via de buitenstaander. 

Grace is an outside gift - redding komt van buiten. Tja en wellicht moeten we dat wat letterlijker nemen dan ons lief is. Jezus kwam van buiten, kwam als vreemdeling deze wereld in. Maar ook zijn volgelingen stuurt hij er op uit om als vreemdelingen gastvrijheid te laten ontvangen en in antwoord daar op genade te verkondigen.

Inmiddels bestaat de kerk van Bob uit mensen met meer dan 40 nationaliteiten en heeft de kerk een actieve rol in de buurt. Ze verwijst zo naar Gods komende gastvrijheid. Dat doet ze door de deuren van haar gebouw te openen, in te spelen op zorg in de wijk (kijk naar het filmpje voor een voorbeeld) en activiteiten in het park te organiseren (net een tuin, een hof van Eden, volgens Bob).

God heeft ons een plaats gegeven om anderen de gastvrijheid te betonen die hij ons straks ten deel wil laten vallen.

Vandaag een tweede filmpje: een interview met Matthijs Vlaardingerbroek:

Kleurrijk Maassluis - Kleurrijke Kerken? (1 van 3)

Maassluis heeft 97 nationaliteiten en een platform Kleurrijk Maassluis. Allerlei organisaties participeren, maar de kerk doet niet mee. Ik weet het niet.

Of wijst Bob Calvert een weg? Bob is predikant van Scots International Church. Ooit een immigrantenkerk voor Schotten, later een expat-church, nu een multiculturele internationale kerk die zich richt op de wijk. Het verhaal van Bob vertelt dat verandering mogelijk is, dat een kerk van monocultureel naar multicultureel kan groeien, dat een kerk van preken-voor-eigen-parochie kan veranderen in kerk-voor-de-wijk. En dat alles door een kerk die traditioneel in theologie en liturgische vormen is. Dus het kan!

Hier een interview met hem, gemaakt door Rogier Bos. Het is het laatste uit een serie van vier filmpjes. Twee andere filmpjes post ik in de komende dagen (het resterende filmpje kon ik niet vinden).

Kleurrijk Maassluis - Kleurloze Kerken?

Ik ontving vorige week een kalender van Kleurrijk Maassluis. Maassluis heeft inmiddels 97 nationaliteiten. Dus zo'n platform is natuurlijk mooi en de poster is dat ook. 

Bij dit platform is een tiental organisaties aangesloten, maar geen enkele kerk. Hoe kan dat? Als aan de kerk "de dienst van de verzoening" is toevertrouwd - verzoening van God met mensen en van mensen en bevolkingsgroepen onderling, als de kerk de plek is waar blank noch zwart, man noch vrouw, rijk noch arm is, Turk noch Koerd, Marokkaan noch Nederlander is, hoe kan het dan dat de kerken niet bij Kleurrijk Maassluis horen? Als de kerk de plaats is waar onoverbrugbaar verschil verscheidenheid in Jezus wordt? Moet ik een boze brief schrijven aan mijn burgervader Koos Karssen? "Wij willen hier ook bij?" Of geeft het platform gewoon weer hoe de situatie is: de kerken spelen geen rol in deze zaak.

Ik ben er nog niet over uit.

(Ik dacht aanvankelijk dat Maassluis 87 nationaliteiten had. Dat gaf een mooie link naar Psalm 87 - de volken die God inschrijft in Jeruzalem. Maar dat maakt de zaak alleen maar triester.)

Back to the Future: Maaltijd als Gezamenlijk Verlangen

Het meest kenmerkende van Jezus' optreden? Jezus at en dronk, en zo greep hij vooruit - future - op de maaltijd in het Koninkrijk.

De eerste gemeente at en dronk samen, en zo volgden ze Jezus - back - en grepen tegelijkertijd - to the future - ook vooruit op de maaltijd in het Koninkrijk. Natuurlijk deden ze dat ieder op volstrekt eigen wijze; Jeruzalem is Antiochië niet en Korinthe is weer anders, om drie voorbeelden te noemen van christelijke gemeenschappen uit de eerste eeuw.

Wanneer wij samen eten en drinken in navolging van de eerste gemeente, kunnen wij diezelfde beweging maken: back - we volgen de eerste gemeenten in Jeruzalem, Antiochië en Korinthe - to the future - door vooruit te grijpen op de maaltijd in het Koninkrijk. Dat is dus geen kopieergedrag of biblicisme, maar onze eigen improvisatie van Handelingen 29.

Door samen te eten en te drinken kunnen we dus onze gezamenlijke hoop vieren, versterken en verspreiden: wanneer komt de grote dag van de maaltijd? Dat is een verlangen want tegelijkertijd universeel christelijk als uniek is, want gericht op onze eigen omgeving: de toekomstige maaltijd in Maassluis, Ede, R-dam Zuid, enzovoorts. Een verlangen wat het dus in zich heeft om het verlangen van iedere christelijke gemeenschap te zijn.

Kijk hier voor andere redenen om samen te eten.

Samen dromen en verlangen

Op Oudjaar sprak ik over Psalm 125. Een alineaatje dat niet het punt van mijn boodschap was, bleef bij mijzelf hangen:

Psalm 125 bezingt een gemeenschappelijke verwachting: Israël hoopt op land. En dat land heeft alles te maken met een land van vrede. Een land waar het goed is om te wonen, voor mij, voor mijn familie, voor mijn buren en voor mensen van buitenaf. Een land waar de God van de vrede zelf koning is. Samen ziet Israël daar naar uit.

Ons verlangen en onze dromen zijn vaak erg persoonlijk - een nieuwe baan, een betere relatie, meer rust, enzovoorts. Zelfs al zijn onze dromen breder dan ons eigen leven - wereldvrede is tenslotte het verlangen van elke serieuze miss world kandidaat - dan nog blijven het vaak persoonlijke verlangen: "Ik verlang naar wereldvrede." Onze beste poging tot samen verlangen is zoeken naar mensen met dezelfde dromen en verlangens als wij zelf hebben: "Wij verlangen samen naar opwekking, groei, gerechtigheid, noem maar op." Maar wij is dan vaak een groep mensen die elkaar hebben uitgekozen. Maar Israël, uitgezocht door God, zag als volk uit naar Gods ingrijpen. Samen keken ze uit naar de dag waarop God de boel op orde zou maken.

Welke verlangens zouden volgelingen van Jezus in een plaats samen kunnen hebben? En hoe zouden we zo'n gezamenlijke droom kunnen versterken?

Totaal Andere Kerk

Net begonnen met het boek Total Church van Tim Chester, kom ik meteen al wat leuke stukken tegen. Wat mij betreft vragen die leiden tot een Totaal Andere Kerk:

We ask, "Where does God fit into the story of our life?," where the real question is "Where does my little life fit into this great story of God's mission?"

We want to be driven by a purpose that is tailored just right for our own individual lifes, when we should be seeing the purpose of all life, including our own, wrapped up in the great mission of God for the whole of creation.

We talk about "applying the Bible to our lives." What would it mean to apply our lives to the Bible instead, assuming the Bible would be the reality - the real story - to which we are called to conform ourselves?
We wrestle with "making the Gospel relevant to the world." But in this story, God is about the business of transforming the world to fit the shape of the Gospel.

We argue about what can be legitimately be included in the mission that God expects from the church, when we should ask what kind of church God want for the whole range of his mission.

We may wonder what kind of mission God has for me, when I should be asking what kind of me God wants for his mission.

Maar misschien zitten we nog teveel vast in het oude, maar dat is wel heel erg 2009.

P.S. Lees ook deze interessante post, onderdeel van een serie over een boek van Michael Horton, The Gospel Driven Life.